Contant geld verdwijnt steeds meer uit winkels: gemak of gevaar?

Wat ooit de standaard was bij het afrekenen, verdwijnt nu in rap tempo uit het straatbeeld: contant geld. Steeds meer winkels, supermarkten en horecazaken kiezen ervoor om uitsluitend digitale betaalmethoden te accepteren. Waar je vroeger altijd kon betalen met munt- of briefgeld, hangt er tegenwoordig vaker een bordje bij de kassa: “Pin only”.

Groot-Brittannië loopt voorop met cashloze winkels

In het Verenigd Koninkrijk is deze verandering nu echt in een stroomversnelling gekomen. Meerdere grote winkelketens hebben aangekondigd dat ze contant geld niet langer zullen accepteren. Onder meer de populaire restaurantketen Zizzi, met meer dan 130 filialen in het land, is volledig overgestapt op digitaal betalen. Het bedrijf zegt dat deze overstap ‘sneller, veiliger én milieuvriendelijker’ is.

Ook Gail’s Bakery, dat meer dan 170 vestigingen telt, schaft cashbetalingen volledig af. Volgens het bedrijf vermindert dit de CO₂-uitstoot, omdat er geen geldtransporten meer nodig zijn.

De verandering beperkt zich niet tot horeca. Ook supermarkten nemen afscheid van cash. Asda, met ruim 1.100 winkels, laat weten dat meer dan 90% van de klanten toch al digitaal betaalt. Tesco, de grootste supermarktketen van het VK, accepteert in veertig van haar cafélocaties nog uitsluitend pinbetalingen. Sainsbury’s, een andere grote speler, test momenteel een cashloos model in een toenemend aantal winkels.

Ook in Nederland steeds meer ‘pin only’

Deze ontwikkeling beperkt zich niet tot het buitenland. Ook in Nederland is er een toenemende trend van bedrijven die ervoor kiezen om geen contant geld meer te accepteren. Denk aan festivals, attractieparken, koffieketens en zelfs kleinere buurtwinkels. Hoewel veel consumenten er nog aan moeten wennen, zien ondernemers vooral de voordelen: geen risico op overvallen, minder kasbeheer en een snellere doorstroom aan de kassa.

Wat veel mensen echter niet weten: het aannemen van contant geld is in Nederland niet verplicht. Ondanks dat munten en biljetten wettig betaalmiddel zijn, mogen ondernemers zelf bepalen welke vormen van betaling ze accepteren. Dat betekent dat een winkel of restaurant wél pin mag eisen — zelfs als je gewoon met briefgeld wilt betalen.

Digitale betalingen: snel en efficiënt, maar niet voor iedereen

Volgens veel bedrijven is het overstappen naar cashloos betalen een logische stap in de moderne tijd. Digitale betalingen zijn niet alleen sneller en efficiënter, maar zouden ook beter beveiligd zijn. De kans op kasverschillen of fouten bij het wisselgeld verdwijnt immers volledig.

Toch is er ook veel kritiek. Want hoewel contactloos betalen met een smartphone of bankpas voor veel mensen handig is, geldt dat niet voor iedereen. Vooral ouderen, mensen met een beperking of laag inkomen, en mensen die bewust geen smartphone of digitale bankrekening gebruiken, worden door deze verandering buitengesloten.

Contant geld blijft belangrijk voor kwetsbare groepen

Voor sommige mensen is contant geld niet alleen een betaalmiddel, maar ook een manier om grip te houden op hun uitgaven. Een portemonnee met briefgeld laat in één oogopslag zien hoeveel je nog kunt uitgeven. Bij digitale betalingen daarentegen verlies je makkelijk het overzicht — zeker als de betalingen via verschillende apps, creditcards of rekeningen verlopen.

Mensen met budgetproblemen of schulden geven vaak aan dat ze beter omgaan met geld als ze cash gebruiken. Het fysiek uitgeven van een biljet voelt anders dan een snelle tik met de telefoon, waarbij je niet direct ziet wat je hebt besteed.

Daarnaast zijn er ook zorgen over privacy en dataveiligheid. Contant geld laat geen digitale sporen na, terwijl pinbetalingen wel geregistreerd worden. Voor wie waarde hecht aan anoniem betalen, is cash een belangrijk alternatief.

Overheid: ‘Contant geld blijft belangrijk’

De Nederlandse overheid zegt het belang van contant geld te blijven erkennen. De Rijksoverheid en De Nederlandsche Bank hebben meerdere malen benadrukt dat contant geld beschikbaar moet blijven als volwaardig betaalmiddel, juist voor mensen die niet met digitale middelen overweg kunnen. Tegelijkertijd erkennen ze dat het gebruik van contant geld afneemt.

In 2022 werd al duidelijk dat minder dan 20% van de aankopen in Nederland nog contant werd afgerekend. In sommige branches, zoals de horeca of op markten, ligt dit percentage iets hoger. Toch is de trend duidelijk: het gebruik van cash loopt snel terug.

Wie bepaalt hoe je mag betalen?

Volgens de huidige wetgeving in Nederland zijn winkeliers en horecaondernemers vrij om zelf te bepalen welke betaalmiddelen zij accepteren, zolang ze dit duidelijk communiceren vóór de aankoop. Dat betekent dat een winkel bijvoorbeeld mag aangeven alleen pinbetalingen te accepteren, en je in dat geval niet verplicht is om de klant contant geld te laten gebruiken.

Toch roept dit bij veel mensen vragen op. Hoe wettig is ‘wettig betaalmiddel’ nog, als je er bij steeds meer winkels niet meer mee terecht kunt? Juridisch gezien klopt het, maar voor veel mensen voelt het oneerlijk of zelfs onrechtvaardig.

De toekomst: volledige digitalisering of keuzevrijheid?

De grote vraag is nu: zijn we op weg naar een volledig cashloze samenleving? En zo ja, wat betekent dat voor groepen die buiten de digitale boot vallen?

Voorstanders van digitaal betalen wijzen op innovatie, veiligheid en gemak. Tegenstanders maken zich zorgen over toegankelijkheid, uitsluiting en verlies aan autonomie.

Misschien ligt de oplossing in keuzevrijheid. Zolang consumenten de keuze hebben tussen cash en digitaal, is er ruimte voor iedereen om op zijn eigen manier te betalen. Maar zolang steeds meer bedrijven zonder overleg overstappen naar pin-only, dreigen groepen uit het systeem te vallen — en dat verdient volgens critici meer aandacht dan het nu krijgt.

Conclusie: het verdwijnen van contant geld raakt méér dan alleen de portemonnee

Hoewel het verdwijnen van contant geld voor velen een kwestie van gewenning lijkt, raakt het veel meer dan alleen onze betaalgewoonten. Het raakt de toegankelijkheid van basisbehoeften, het gevoel van financiële controle, en zelfs de sociale inclusie van kwetsbare groepen. Voor ondernemers biedt het voordelen, maar voor een deel van de bevolking betekent het een extra drempel.

In een samenleving waarin iedereen mee moet kunnen doen, is het belangrijk dat er ruimte blijft voor contant betalen. Misschien niet overal — maar in elk geval op plekken waar mensen daar nog écht van afhankelijk zijn.

Gordon is weer volop in de schijnwerpers én terug op Nederlandse bodem. Zijn eerste realitysoap over zijn leven bracht hem weer even op televisie, maar de tweede reeks werd vroegtijdig stopgezet – vermoedelijk vanwege tegenvallende kijkcijfers, zeker in vergelijking met zijn eeuwige concurrent Gerard Joling. Ook zijn zangcarrière heeft Goor inmiddels achter zich gelaten; tegenwoordig ligt zijn focus volledig op zijn koffiezaakjes in Blaricum en Amsterdam.

Wereldreis zonder pauze

Toch is stilzitten nooit echt Gords stijl geweest. De afgelopen week leek hij wel een nomade met vliegschema’s waar zelfs de meest doorgewinterde reiziger moe van zou worden. Hij vloog in recordtempo van hoofdstad naar hoofdstad in Azië – van Manila tot Tokyo en Bangkok – vaak maar voor een paar uur per stad. Tijd om uit te rusten? Nauwelijks. De volgende vlucht stond telkens alweer op hem te wachten.

Gezelschap op reis: wie is die man naast Gordon?

Op sociale media deelde Gordon beelden van zijn snelle reis door onder andere Hongkong. Op een van die foto’s was hij plots niet alleen te zien: aan zijn zijde een jonge man, vermoedelijk eind twintig. Goor schreef erbij dat hij ‘fijn gezelschap’ had – wat meteen de geruchtenmolen op gang bracht. Wie is deze mysterieuze reisgenoot?

Volgens Reality.FBI gaat het om een man die actief is als gigolo en ook een account heeft op het platform AlleenFans. Dus wie dacht dat Gordon eindelijk weer de liefde had gevonden: helaas. Romantiek lijkt hier niet het uitgangspunt. De tarieven? Naar verluidt 500 euro per uur, of een ‘voordeeltarief’ van 1000 euro voor drie uur.

Eenzaam of gewoon op avontuur?

Of het nu om liefde, gezelschap of simpelweg gezelschap-met-een-prijskaartje ging, is niet helemaal duidelijk. Maar wat wél duidelijk is: Gordon weet altijd weer de aandacht op zich te vestigen, waar ter wereld hij ook uithangt.

Debat om jurk van weervrouw legt dubbele standaard bloot: gaat het nog wel om het weerbericht?

Ze verscheen op het scherm, zoals altijd professioneel en zelfverzekerd. Een weervrouw die de kijkers informeerde over zon, regen en temperaturen, keurig gekleed in een strak jurkje dat haar stijl en elegantie benadrukte. Maar in plaats van aandacht voor haar deskundigheid en het weerbericht, barstte het internet los over haar kledingkeuze. Een klein detail werd het middelpunt van een groot maatschappelijk debat: waar ligt de grens tussen persoonlijke stijl en de norm voor wat ‘gepast’ is op televisie?

De uitzending was, zoals gewoonlijk, zakelijk en informatief. De bekende elementen kwamen aan bod: neerslagverwachtingen, zonuren en temperaturen. Toch verschoof de focus razendsnel. Wat begon als een routineuze weerupdate werd binnen enkele minuten het gesprek van de dag op sociale media. En opvallend: het ging niet meer over het weer, maar over de jurk.

Sociale media in rep en roer

Op platforms als X (Twitter), Facebook en Instagram regende het reacties. Sommigen prezen haar voor haar uitstraling, noemden haar stijlvol en zelfverzekerd. Anderen vonden het ‘ongepast’ of spraken van een gebrek aan professionaliteit. In plaats van discussies over warmere dagen of onverwachte buien, draaide alles om dat ene kledingstuk. En dat zegt iets over hoe we vrouwen op televisie nog altijd anders beoordelen dan mannen.

Voorstanders vonden dat de presentatrice met haar outfit juist liet zien dat je vrouwelijkheid en deskundigheid kunt combineren. “Ze ziet er prachtig uit en doet gewoon haar werk,” klonk het. Tegenstanders daarentegen spraken van een onprofessionele uitstraling en vroegen zich af of zo’n strakke jurk wel gepast is voor een weerbericht op nationale televisie. “Het leidt af van de inhoud,” was een veelgehoorde opmerking.

Een groter maatschappelijk vraagstuk

Het debat gaat echter verder dan mode alleen. De reacties leggen een patroon bloot dat al langer zichtbaar is: vrouwen in de media worden vaak langs een andere meetlat gelegd dan mannen. Niet alleen hun woorden of prestaties tellen, maar ook hun uiterlijk, kledingkeuze en uitstraling. En die dubbele standaard blijft hardnekkig.

De presentatrice in kwestie deed niets anders dan haar werk. Ze gaf het weerbericht met de gebruikelijke professionaliteit en deskundigheid. Maar toch werd zij ongewild het middelpunt van een storm aan meningen. Haar jurk werd belangrijker geacht dan haar boodschap. Daarmee werd duidelijk dat het oordeel over vrouwen in publieke functies vaak nog steeds te veel over uiterlijk gaat, en te weinig over inhoud.

Het spanningsveld tussen stijl en verwachtingen

Televisie is een visueel medium – daar is geen discussie over. De manier waarop iemand zich kleedt, zegt iets over hoe hij of zij zichzelf wil presenteren. Het kan kracht en zelfvertrouwen uitstralen, of juist ingetogenheid en neutraliteit. Maar het roept ook verwachtingen op. Wat voor de één een teken van flair en eigenheid is, ziet een ander als een vorm van afleiding.

En precies dat spanningsveld maakt het onderwerp zo gevoelig. Want waar ligt de grens? Is een strakke jurk afleidend of juist een teken van kracht? En waarom worden vrouwen zo vaak afgerekend op dat soort keuzes, terwijl het bij mannelijke presentatoren zelden onderwerp van discussie is?

Een blik op bredere patronen

Dit incident staat niet op zichzelf. Het past in een breder patroon waarin vrouwelijke professionals – of het nu nieuwslezers, politici of artiesten zijn – worden beoordeeld op hun uiterlijk en kledingkeuze. Het gaat niet alleen om de jurk van deze weervrouw, maar om de vraag: hoeveel ruimte krijgen vrouwen om zichzelf te zijn zonder dat het afbreuk doet aan hun werk?

Want terwijl de presentatrice zelf rustig doorging met haar werk, barstte online het debat los. Misschien ligt daar juist haar kracht: ze liet zich niet afleiden door de ruis en bleef professioneel en beheerst. Een stille boodschap: het oordeel van buitenaf bepaalt niet wie ik ben.

De kracht van autonomie

Steeds meer vrouwen kiezen ervoor om hun eigen stijl te omarmen, ook op televisie. Ze willen zich niet aanpassen aan ouderwetse normen of verwachtingen. Voor hen is kleding geen provocatie, maar een manier om te laten zien wie ze zijn. Een vorm van autonomie, een statement dat je niet hoeft te kiezen tussen deskundigheid en persoonlijke stijl.

En dat verdient respect. Niet omdat het ‘moet’, maar omdat iedereen recht heeft op eigen keuzes – ook vrouwen in publieke functies. Het idee dat een strak jurkje niet gepast zou zijn, zegt vaak meer over de kijker dan over de draagster zelf.

Wat zegt dit over ons als samenleving?

Het feit dat een kledingkeuze meer aandacht krijgt dan de inhoud van een weerbericht, legt iets bloot over onze samenleving. Kennelijk is er nog altijd een onuitgesproken norm over hoe vrouwen zich horen te kleden, zeker in een professionele context. Maar die norm is aan het schuiven. De discussie laat zien dat er nog werk te doen is als het gaat om gelijke behandeling en respect voor vrouwen in beeld.

De reacties op sociale media variëren van bewondering tot afkeuring, maar ze maken allemaal duidelijk hoe snel de aandacht kan verschuiven van inhoud naar uiterlijk. En hoe belangrijk het blijft om dat patroon te blijven benoemen en ter discussie te stellen.

Ruimte voor nuance

Wat opvalt in de manier waarop dit onderwerp besproken wordt, is dat het vaak zwart-wit wordt gemaakt: je bent of voor of tegen. Maar het echte gesprek ligt daar tussenin. Het gaat om de ruimte voor vrouwen om zichzelf te zijn, zonder dat daar meteen een oordeel aan vastzit. Om de erkenning dat stijl en inhoud prima samen kunnen gaan, ook op televisie.

Het debat over de jurk van de weervrouw gaat dus niet alleen over mode of persoonlijke smaak. Het gaat over autonomie, gelijkwaardigheid en de manier waarop we vrouwen in publieke functies beoordelen. En vooral: over de ruimte om professioneel te zijn én jezelf te blijven.

Geen reactie, maar wel een duidelijk signaal

De presentatrice zelf heeft zich niet uitgelaten over de ophef. Misschien is dat wel het krachtigste antwoord dat ze kon geven. Want uiteindelijk bepaalt zij zelf hoe ze op het scherm verschijnt, niet het oordeel van de buitenwereld. Haar stilte laat zien dat ze zich niet laat meeslepen door het rumoer, maar trouw blijft aan haar eigen pad.

Een oproep tot respect en begrip

Zolang een jurk meer reacties oproept dan de boodschap die iemand brengt, is er werk aan de winkel. Niet voor de vrouw in kwestie, maar voor de samenleving die nog altijd worstelt met het beeld van sterke, zichtbare vrouwen. Laten we het gesprek voeren met nuance, respect en openheid. En laten we vooral niet vergeten dat inhoud en stijl elkaar niet uitsluiten, maar juist kunnen versterken.

Wat vind jij? Moeten presentatoren en presentatrices zich houden aan strikte kledingnormen, of is het tijd voor meer vrijheid en diversiteit? Deel je mening op onze Facebook-pagina en praat mee!

Bekijk de beelden hieronder: