In 2013 besloot oud-PVV’er Arnoud van Doorn zich te bekeren tot de islam. Nu vindt hij dat er heel wat moet veranderen in Nederland.

De man pleit voor halalstranden. Op die manier kunnen moslims ver wegblijven van geschaard beklede, lelijke mensen.

Moslims zouden zich helemaal niet lekker voelen op onze stranden. Dat vanwege de schaars geklede vrouwen.

“Niet alleen moslims, maar ook andere mensen voelen zich niet fijn bij het moeten aanschouwen van heel schaars geklede en niet zelden ronduit lelijke strandgangers.”

Dit schreef Arnoud namens de Partij van de Eenheid aan het stadsbestuur van Den Haag. Daar schrokken ze zich natuurlijk een hoedje.

“Verder geven voornamelijk vrouwen aan dat zij tijdens een bezoek aan het strand te maken krijgen met ongewenste commentaren en ook benaderingen van mensen van het andere geslacht.”

De gemeente moet dan ook dringend iets doen aan deze kwestie. Een deel van het strand moet voorbehouden worden voor moslims.

Hij vindt dat moslims immers benadeeld worden. “Er is namelijk ook een nudistenstrand voor de liefhebbers. Waarom mogen onze broeders dan geen eigen strand hebben?”

Volgens van Doorn hebben moslims in Indonesië en Turkije wel een eigen strand. Dat is daar heel gewoon.

“Daar zijn er halal-strandresorts.” Daar moeten strikte voorschriften worden nageleefd om van het zonnetje te genieten.

Op deze halalstranden zijn er ook aparte zones voor mannen en vrouwen. Zo blijft het voor iedereen gezellig.

Liefde is het mooiste wat je kunt nalaten. Dat zei mijn grootmoeder altijd. Geen rijkdom, geen bezit, maar de oprechte band tussen mensen is wat blijft. Mijn oma, Rosalind, heeft me dat niet alleen verteld, maar het me ook laten ervaren. Haar laatste daad heeft niet alleen mijn leven veranderd, maar liet onze hele familie inzien wat werkelijk telt. Dit is mijn verhaal, het verhaal van Emily, en hoe mijn grootmoeder met een onverwachte zet ons allen een les voor het leven gaf.

Als kind was oma mijn veilige haven. Terwijl leeftijdsgenoten hun zomers doorbrachten met feestjes en vakantieliefdes, koos ik ervoor om mijn dagen met haar te delen. Samen in de tuin werken, koekjes bakken, lange gesprekken over het leven: het waren eenvoudige momenten die me rijker maakten dan al het andere. Oom Bill vond dat onbegrijpelijk. Hij lachte me uit en noemde het “zonde van mijn jeugd”, maar ik wist wel beter. Voor mij was oma het middelpunt van de familie, al begreep niet iedereen dat.

Een week voor oma’s 89e verjaardag sloeg het noodlot toe, althans, zo leek het. Mijn vader bracht het nieuws: oma was plots doof geworden. De dokters spraken over leeftijdsgebonden doofheid, maar voor mij voelde het als een klap in mijn gezicht. Hoe kon het dat de vrouw die nog zo vol leven was, ineens niets meer hoorde? Toch wilden we haar verjaardag niet zomaar voorbij laten gaan. Ik stelde voor om een fotoalbum te maken, gevuld met herinneringen. Oma hield van oude foto’s en ik hoopte dat het haar zou opvrolijken.

Tijdens het verjaardagsfeest hing er een spanning in de lucht. Oma leek blij, maar iets aan haar houding voelde anders. Terwijl ik haar foto’s liet zien, hoorde ik op de achtergrond een gesprek tussen oom Bill en tante Sarah dat mijn bloed deed koken. Ze spraken over oma’s huis alsof het al van hen was. Bill had zelfs al plannen gemaakt over hoe hij het bezit wilde verdelen. Mijn hart brak. Hoe konden ze zo spreken over hun eigen moeder?

Ik kon mezelf niet bedwingen en confronteerde hen midden in het feest. “Hoe durven jullie zo over oma te praten?” riep ik, mijn stem trillend van woede. Oma leek niets gehoord te hebben. Of toch? Er speelde een vage glimlach om haar lippen, alsof ze meer wist dan ze liet merken.

Die avond, toen de rust was wedergekeerd en we samen voor het raam zaten, kon ik het niet laten om haar te vragen: “Oma, heb je echt niets van dat gesprek meegekregen?” Ze draaide zich kalm naar me toe en fluisterde: “Emily, ik ben niet doof.” Mijn wereld stond even stil. Ze had alles gehoord. “Ik hoor nog zwakjes, maar ik heb me doof gehouden om te zien wie me echt liefheeft.”

Oma had de façade van doofheid opgezet als een test. Ze wilde weten wie haar liefhad om wie ze was, en wie slechts op haar nalatenschap uit was. Haar kinderen waren door de mand gevallen, en dat deed haar pijn, maar het gaf haar ook de kracht om een plan te maken. Geen wraak, verzekerde ze me, maar een manier om de waarheid boven tafel te krijgen.

Samen begonnen we gesprekken op te nemen. Kleine recorders legden vast hoe ooms en tantes zonder enige schaamte hun plannen uit de doeken deden. Hoe ze rekenden op haar overlijden en zich al eigenaar waanden van haar huis, haar land. Elke opname sneed als een mes door mijn ziel, maar oma bleef standvastig. “Dit is nodig, Emily,” zei ze. “Niet uit boosheid, maar uit rechtvaardigheid.”

Een week later overleed oma vredig in haar slaap. De leegte die ze achterliet was immens, maar ik voelde ook trots. Zij had haar waarheid laten spreken, op haar manier. Drie dagen na haar uitvaart verzamelden we ons in het kantoor van meneer Thompson, de familieadvocaat, voor de voorlezing van haar testament. De spanning in de kamer was om te snijden.

Meneer Thompson begon met een neutrale toon, maar ik zag het kleine glimlachje op zijn gezicht toen hij zeven doosjes tevoorschijn haalde. Op elk doosje stond de naam van een familielid, behalve de mijne. De verwachting in de kamer was voelbaar. Ze rekenden op sleutels van eigendommen, cheques, of iets anders van waarde. Maar wat ze aantroffen, was onverwacht: in elk doosje lag een recorder.

Toen oom Bill zijn recorder inschakelde, vulde zijn eigen stem de kamer: “Ik kan niet wachten tot die oude knar het loodje legt.” Het was alsof de tijd even stil stond. Recorder na recorder liet de ware aard van mijn familieleden horen. Hun gezichten trokken bleek weg, sommigen probeerden nog iets te zeggen, maar het was te laat. Oma had hun ware gezichten aan het licht gebracht, zonder een woord te hoeven zeggen.

Na de laatste opname gaf meneer Thompson mij een envelop. Met trillende handen opende ik de brief. Oma’s sierlijke handschrift vulde de pagina. Ze schreef dat ik de enige was geweest die haar liefhad om wie ze was, zonder bijbedoelingen. Daarom liet ze alles aan mij na: haar huis, haar spaargeld, haar boerderij. Niet uit favoritisme, maar als bewijs dat liefde de enige echte erfenis is die telt.

Wat volgde was chaos. Oom Bill dreigde het testament aan te vechten, tante Sarah schreeuwde over onrechtvaardigheid, maar meneer Thompson maakte hen duidelijk dat oma’s wil waterdicht was. Ze had haar verstand meer dan bij elkaar gehad toen ze dit plan smeedde.

Mijn vader, die tijdens de voorlezing stil was gebleven, kwam na afloop naar me toe. “Je oma wist wat ze deed, Emily. Ze was trots op je. En ik ook.” Het was een moment van erkenning dat ik nooit zou vergeten.

Oma heeft me met deze ervaring iets veel waardevollers nagelaten dan geld. Ze leerde me dat echte liefde geen voorwaarden kent. Dat familie niet draait om bloedbanden, maar om de oprechte keuze om voor elkaar te zorgen. In de chaos van hebzucht en egoïsme bleef haar les helder en puur.

Tot op de dag van vandaag draag ik haar woorden met me mee: “Alles in het leven is tijdelijk, Emily. Behalve de liefde die je geeft. Die blijft.” En zo werd de grootste erfenis van mijn grootmoeder niet haar huis of haar geld, maar de onbetaalbare kracht van oprechte liefde en waarheid.