Nicol Kremers, de ex-partner van Peter Gillis, verkeert in een zeer moeilijke periode. Ze heeft contact opgenomen met Patty Brard van Shownieuws om haar verhaal te delen en te uiten dat ze momenteel “door een h*l” gaat.

Nicol bevindt zich in een diep dal en is volledig ingest0rt. Ze geeft aan dat de vermeende mish*ndelingen door Peter haar enorm hebben geraakt en dat ze dit nog steeds niet heeft kunnen verwerken. Al haar pi*n en emoties komen nu naar boven.

Eerder deze week stuurde Nicol al gruw*lijke foto’s van haar verw0ndingen naar Patty Brard, waarop haar toeget*kelde gezicht en been te zien waren.

Ze beweert dat Peter hier verantwoordelijk voor is. Nicol heeft opnieuw contact gezocht met Patty Brard om te vertellen dat ze haar pi*n en gevoelens diep heeft weggestopt en nu een zeer moeilijke periode doormaakt.

Ze geeft aan dat alles wat ze heeft meegemaakt en de recente aang*ftes ervoor hebben gezorgd dat al haar opgekropte emoties weer naar boven komen.

Patty Brard, die een goede band heeft met Nicol, voelt oprecht met haar mee en vindt het ontzettend sneu wat Nicol momenteel doormaakt.

Nicolleke heeft deze week ook onthuld dat ze destijds geen aang*fte heeft gedaan tegen Peter Gillis omdat hij haar zwaar onder druk zou hebben gezet.

Ze beweert bovendien dat ze niet één keer, maar meerdere malen slacht0ffer is geweest van mish*ndeling door de eigenaar van de vakantieparken.

Wat tevens sch0kkend is, is dat de kinderen van Nicol de mish*ndelingen hebben gefilmd. Dit nieuws werd bekendgemaakt door Shownieuws. Het is moeilijk te bevatten en buitengewoon heftig.

De aangifte tegen Peter is gedaan door twee p0litieagenten die Nicol hebben bezocht. Op 29 augustus moet Peter zich voor de r*chter verantwoorden.

Deze recente ontwikkelingen werpen een schokkend licht op de situatie tussen Nicol Kremers en Peter Gillis.

Nicol gaat door een zeer moeilijke tijd en w0rstelt met de gevolgen van de vermeende mish*ndelingen. Haar verhaal en de beweerde druk die op haar is uitgeoefend, maken het een uiterst complexe zaak.

De komende r*chtszaak zal hopelijk meer duidelijkheid verschaffen over wat er werkelijk is gebeurd en welke gevolgen dit zal hebben voor zowel Nicol als Peter.

Het nieuws dat de kinderen van Nicol Kremers de mish*ndelingen van hun moeder hebben gefilmd, heeft bij velen voor verbijstering gezorgd.

Het feit dat jonge kinderen getu!ge zijn geweest van dergelijk gew*ld is hartverscheurend en roept vele vragen op over de veiligheid en het welzijn van het gezin.

Deze schokkende onthulling werpt ook een nieuw licht op de zaak en versterkt het belang van het beschermen van kinderen in situaties van huiselijk gew*ld.

Het is essentieel dat kinderen zich veilig en beschermd voelen in hun eigen huis en dat ze niet worden bl00tgesteld aan gew*ld en tra*matische gebeurtenissen.

“Ik ben haar langzaam aan het verliezen”: Gerard Cox openhartig over Joke Bruijs en hun onbreekbare band

Gerard Cox (85) en Joke Bruijs (73) delen een levenslange band die verder gaat dan liefde alleen. Als voormalige partners, maar vooral als zielsverwanten, deelden ze decennialang lief en leed – op het podium, in de studio en ver daarbuiten. Nu Joke kampt met een ernstige vorm van Parkinson, spreekt Gerard openhartig over de impact daarvan op hun bijzondere relatie. “Ik zie haar langzaam verdwijnen,” zegt hij met gebroken stem. “En ik kan niets doen.”

Een leven lang verbonden

Jarenlang waren Gerard en Joke hét voorbeeld van een muzikale en persoonlijke symbiose. Ze stonden samen op het podium, zongen duetten die recht naar het hart gingen en schitterden zij aan zij in iconische televisieseries als Toen Was Geluk Heel Gewoon. Zelfs na hun scheiding bleven ze onafscheidelijk, iets wat in de media meermaals bewondering oogstte.

Die verbondenheid is gebleven, ook nu het leven moeilijker wordt voor Joke. In een recent interview met Mezza, het weekendmagazine van het AD, deelt Gerard hoe zwaar hij het vindt om haar gezondheid te zien achteruitgaan. Joke lijdt aan een progressieve vorm van Parkinson, een aandoening die haar spraakvermogen, gezichtsvermogen en mobiliteit steeds verder beperkt.

“Ze glipt bij me weg”

Voor Gerard voelt het alsof hij haar beetje bij beetje kwijtraakt. “Ze kan nauwelijks meer praten en ziet slecht,” vertelt hij zichtbaar aangeslagen. “Het gewone leven is voor haar bijna niet meer mogelijk. En dat doet pijn. Ik ben haar langzaam aan het verliezen.”

Zijn woorden zijn teder en tegelijk schrijnend. Dit is geen vluchtige herinnering aan een ex-partner, maar een ode aan een vrouw die een essentieel deel van zijn leven is en blijft. “Ze is het belangrijkste mens in mijn leven,” aldus Gerard. “Niet als geliefde, maar als iemand die mijn ziel kent.”

De kracht van muziek

Hoewel Joke steeds minder in staat is om gesprekken te voeren, blijft muziek een brug tussen toen en nu. Gerard vertelt dat hij haar geregeld opzoekt – niet alleen uit loyaliteit, maar uit diepe genegenheid. Tijdens die momenten doet hij iets wat hen altijd heeft verbonden: hij zingt voor haar.

“Als ik halverwege een liedje net doe alsof ik de tekst niet meer weet, vult zij het aan,” vertelt hij met een glimlach vol weemoed. “Dat is magisch. Alsof de muziek ons even terugbrengt naar vroeger.” Het zijn die korte momenten van herkenning en licht die het verschil maken in donkere dagen.

Een leven in de schijnwerpers

Joke Bruijs heeft een indrukwekkende carrière achter de rug. Ze was jarenlang een vaste waarde in het Nederlandse theater, op televisie en in de muziek. Haar veelzijdigheid maakte haar tot een geliefd gezicht bij jong en oud. In 2022 schitterde ze nog met Gerard in de film Casa Coco, waarin hun band ook op het witte doek werd vereeuwigd.

In april 2023 maakte Joke bekend dat ze gediagnosticeerd was met een ernstige vorm van Parkinson. Kort daarna trok ze zich terug uit de schijnwerpers. Voor veel fans was dit een pijnlijk moment – een icoon dat hen jarenlang ontroerde, koos voor de luwte. Voor Gerard was het een nieuw hoofdstuk in hun samenzijn. Niet meer als artiesten, maar als trouwe zielsverwanten.

De impact van Parkinson

Parkinson is een z!ekte die langzaam het lichaam overneemt. Het beperkt de spiercontrole, beïnvloedt de spraak, tast het zicht aan en kan ook het geheugen aantasten. Voor iemand als Joke, die altijd in de spotlight stond en gewend was zichzelf expressief uit te drukken, is dit een zware strijd.

“Ze heeft het ontzettend zwaar,” zegt Gerard. “Elke dag is een gevecht. En je weet dat het alleen maar moeilijker wordt.” Niet alleen voor Joke, maar ook voor haar omgeving. Voor Gerard, die met lede ogen toeziet hoe iemand van wie hij houdt stukje bij beetje verdwijnt in de mist van de z!ekte.

Niet alleen in haar strijd

Joke is niet alleen. Ze wordt liefdevol ondersteund door haar echtgenoot Frits Landesbergen, een gerenommeerd jazzmuzikant die haar in deze fase van haar leven alle rust en geborgenheid biedt die ze nodig heeft. Gerard spreekt daar met veel respect over. “Frits is er voor haar, en dat stelt me gerust. Ik weet dat ze in goede handen is.”

Er is geen sprake van jaloezie of wrok – alleen dankbaarheid. De band tussen Gerard en Joke is niet gebaseerd op romantiek, maar op iets dat dieper gaat: gedeelde herinneringen, levenslange verbondenheid en onvoorwaardelijke steun.

Afscheid in fasen

Het afscheid van Joke is geen plotseling moment, maar een proces dat zich in fasen voltrekt. Voor Gerard is elke ontmoeting kostbaar. “Elke keer dat ik haar zie, vraag ik me af of het de laatste keer is dat ze me nog echt herkent,” zegt hij.

Kleine momenten worden groot. Een blik, een glimlach, een herinnering aan een liedje. Het zijn die brokjes menselijkheid die hij koestert als goud. “Ze is er nog, maar ik weet dat dat niet eeuwig zal duren. En dat breekt mijn hart.”

Liefde in pure vorm

De relatie tussen Gerard en Joke is het bewijs dat liefde vele vormen kent. Ook als de romantiek verdwenen is, blijft er iets over dat misschien nog waardevoller is: vriendschap, trouw en diepe genegenheid. “Ik hou nog altijd van haar,” zegt Gerard. “En ik blijf haar bezoeken, tot het niet meer kan.”

Die toewijding raakt. Het is liefde in de meest pure, onbaatzuchtige vorm. Zonder bezit, zonder voorwaarden – alleen de wens om er te zijn voor de ander.

Een boodschap aan ons allemaal

Door zijn verhaal te delen, laat Gerard zien wat velen dagelijks meemaken maar zelden durven uit te spreken: het verdriet van het moeten loslaten terwijl iemand er nog is. De machteloosheid van een z!ekte die je niet kunt stoppen. En tegelijk de kracht van verbondenheid die blijft, zelfs als woorden ontbreken.

Hij roept op tot empathie en menselijkheid. “Kijk naar wat je hebt, en koester het,” lijkt hij te zeggen. “Want morgen kan het anders zijn.”

Tot slot

Gerard Cox verliest Joke niet ineens, maar in kleine stapjes. Toch houdt hij haar vast – met zijn stem, zijn aanwezigheid, zijn herinneringen. En vooral met zijn liefde. Want waar woorden tekortschieten, blijft de muziek. En waar hoop vervaagt, blijft verbondenheid bestaan.

Wil jij Joke en Gerard een hart onder de riem steken? Laat dan een warme boodschap achter op sociale media. Elk woord telt. Elk gebaar geeft kracht.

Wat een feestelijke dag had moeten worden, eindigde in een nachtmerrie voor de 31-jarige Robin Du Plessis. Bij een zwaar verkeersongeval verloor ze haar verloofde Willem en hun dochtertje Shylo. Zelf was ze op dat moment zestien weken zwanger.

Dodelijk ongeluk
In augustus vorig jaar was Robin samen met Willem, hun dochtertje Shylo en twee zoontjes onderweg naar huis, na een echo-afspraak bij de verloskundige. Tijdens die afspraak hoorden ze dat ze opnieuw een dochter verwachtten. Het gezin stopte nog even bij Robins moeder om het blije nieuws te delen. Zij was al begonnen met het plannen van een gender reveal-feest.

Maar op de terugweg sloeg het noodlot toe. “Er reed een auto achter ons, veel te hard. We hadden geen tijd om te reageren. Toen voelde ik een enorme klap,” vertelt Robin in een interview met The Sun.

Na de botsing vond ze zichzelf terug op de weg, achter hun zwaar beschadigde auto. “Ik was compleet in shock. Overal lagen brokstukken.” De auto die hen aanreed was met hoge snelheid op hun wagen geknald en de bestuurder sloeg op de vlucht.

Verlies en wanhoop
Robin kroop naar de voorkant van de auto. “Willem, een van onze zoons en Shylo waren uit de auto geslingerd. Mijn andere zoon zat nog binnen.” Ze trof haar verloofde zwaargewond aan. “Er kwam bloed uit zijn mond, hij bewoog niet. Ik wist meteen: hij heeft het niet gehaald.”

Shylo leefde nog, maar heel zwak. “Ik nam haar in mijn armen, terwijl de tranen over mijn gezicht stroomden.” Ondanks hulp van omstanders en een later gearriveerde ambulance, stierf het meisje 45 minuten later in Robins armen. “De ambulance kwam pas twee uur na het ongeluk. Toen was het al te laat.”

Een sprankje hoop
Wonder boven wonder bleek de ongeboren baby ongedeerd. “Het hartje klopte nog,” vertelt Robin. De rest van de zwangerschap verliep in een waas van verdriet. “Mijn buik groeide, maar Willem was er niet om het mee te maken. Elke schop herinnerde me aan wat we verloren hadden.”

Nieuw leven
In februari beviel Robin van dochtertje Roane. “Willem had erbij moeten zijn. Hij zou zo trots zijn geweest. Ik zal Roane alles vertellen over haar vader en grote zus. Hoe bijzonder ze waren.”