De zomervakantie staat voor de deur, en dat betekent dat ook voor Dré Hazes de laatste schoolweek is aangebroken. Speciaal voor deze gelegenheid mochten ouders langskomen op school – en zowel André als Monique waren daarbij van de partij.

Goede verstandhouding na breuk
Hoewel het er lang op leek dat André Hazes en Monique Westenberg samen zouden blijven – ze zagen er gelukkig uit en genoten samen van vakanties – besloten ze enkele maanden geleden toch een punt achter hun relatie te zetten. Via Instagram maakten ze het nieuws bekend, terwijl ze op dat moment nog samen op reis waren. Ondanks de breuk is hun band goed gebleven; ze gaan op vriendschappelijke voet met elkaar om.

Samen voor Dré
Tijdens het bezoek aan school gingen André en Monique samen met Dré op de foto in een photobooth. Het stralende plaatje dat ze deelden laat zien dat ze als ouders nog altijd een hechte eenheid vormen. Een mooi moment aan het einde van het schooljaar!

Catherine Keyl (78) over ouder worden, afscheid en haar wens: “Ik wil nog één keer écht op tv schitteren”

Ze was jarenlang het vertrouwde gezicht van het ochtendprogramma Koffietijd en groeide uit tot een van de meest herkenbare vrouwen op de Nederlandse televisie. Vandaag de dag is Catherine Keyl 78 jaar oud – nog steeds helder, scherp en betrokken. Maar achter die bekende glimlach schuilt een vrouw die steeds vaker stilstaat bij wat haar nog rest: in het leven én op het scherm.

In een openhartig interview met weekblad Weekend vertelt Catherine over het verlies van haar zus, haar zorgen over de toekomst en haar stille wens om toch nog een keer structureel terug te keren op televisie. Niet omdat ze niet kan loslaten, maar omdat ze gelooft dat ze nog iets te geven heeft.

“Ik denk daar nu vaker over na”

De leeftijd begint voelbaar te worden. Catherine is zich daar pijnlijk van bewust. “Ik realiseer me dat ik geen twintig meer ben,” zegt ze eerlijk. En hoewel ze fysiek nog prima meedraait, is het vooral het psychologische besef dat haar bezighoudt. “Als je ziet wie er allemaal de laatste tijd zijn weggevallen…” Ze noemt namen als Dieuwertje Blok, Manuela Kemp en Jonnie Boer – publieke figuren die voor velen onverwacht uit het leven verdwenen.

Voor Catherine zijn het geen loze voorbeelden. Ze herkent in hun plotselinge heengaan het besef dat het leven breekbaar is, en dat afscheid soms komt zonder waarschuwing. “Ik denk vaak: misschien ben ik morgen wel aan de beurt,” zegt ze – niet dramatisch, maar helder, alsof ze haar realiteit onder ogen ziet.

Het verlies van haar zus Marjolijn

Een belangrijk kantelpunt in deze gedachten was het recente verlies van haar zusje Marjolijn. Vier weken geleden kwam er een einde aan haar leven, na een periode van ongeneeslijke ziekte. Het afscheid kwam dus niet onverwacht, maar de impact ervan op Catherine is groot.

Ze is dankbaar dat ze in de laatste weken nog tijd samen hadden. “We hebben gesprekken gehad over wat ons nog dwars zat naar elkaar toe, en dat hebben we uitgesproken,” vertelt ze. Die verzoening was voor Catherine belangrijk. Het gaf rust. Tegelijkertijd heeft het haar geconfronteerd met de eindigheid van het leven. “Als het voor haar zo snel kon gaan, waarom zou dat voor mij anders zijn?”

Statistiek versus gevoel

Natuurlijk is Catherine zich bewust van de gemiddelde levensverwachting. Voor vrouwen in Nederland ligt die momenteel rond de 83 jaar. Statistisch gezien zou ze dus nog vijf jaar hebben. Maar ze voelt dat cijfers weinig zeggen over het echte leven. “Mijn zusje was ook niet ver in de tachtig,” merkt ze op. “Van het ene op het andere moment was het gewoon klaar.”

Dat gevoel maakt dat Catherine niet altijd met vertrouwen naar de toekomst kijkt. “Ik pieker,” zegt ze. Ze vraagt zich regelmatig af: Ben ik er over een jaar nog? Word ik tachtig? En zo ja, in welke toestand?

Toch benadrukt ze dat het geen medische angst is. Ze voelt zich fysiek oké en heeft geen aanwijzingen dat het binnenkort afgelopen is. “Maar het kan elk moment gebeuren. En dat besef zit diep.”

Een leven op televisie, een gemis in het nu

Wie Catherine Keyl zegt, denkt aan televisie. Ze was jarenlang een vaste waarde in de Nederlandse huiskamers. Toch valt op dat we haar de laatste jaren minder vaak zien. En dat frustreert haar. “Op de een of andere manier word ik altijd bij vlagen gevraagd. En dan weer een tijd niet. Dat is best gek. Ik begrijp dat niet zo goed,” zegt ze met een mengeling van verwarring en teleurstelling.

Het is niet dat Catherine per se wekelijks op het scherm wil verschijnen. Ze is realistisch en begrijpt dat tijden veranderen. Maar ze voelt nog altijd de drang om iets te bijdragen. “Ik zou het toch wat regelmatiger willen doen,” zegt ze. “Misschien niet elke week, maar wel met een zekere continuïteit.”

Ervaring als kracht, geen last

In een wereld waar jong zijn vaak wordt gezien als aantrekkelijker, lijkt ouderdom soms een belemmering voor zichtbaarheid. Catherine begrijpt dat mechanisme, maar ze verzet zich er ook tegen. Haar leeftijd is geen beperking, maar juist een bron van ervaring, wijsheid en diepgang. Ze heeft tientallen jaren televisie gemaakt, honderden interviews gevoerd, en weet wat er speelt in de samenleving.

Waarom zou die expertise zomaar aan de kant worden gezet?

Voor Catherine gaat het niet om het ego, maar om betekenis. Ze wil iets teruggeven. Misschien een rol als tafeldame, een vaste bijdrage aan een praatprogramma, een serie gesprekken over ouder worden. De vorm is nog open, maar de wil is er.

Ouder worden in de openbaarheid

Het is niet gemakkelijk om ouder te worden als je jarenlang in de schijnwerpers hebt gestaan. Alles wat je doet wordt gezien, besproken en beoordeeld. Catherine is zich daar van bewust. Maar tegelijk heeft ze geleerd om zichzelf trouw te blijven.

Ze verbergt haar twijfels niet. Ze praat openlijk over de dood, over haar angsten en over het gemis van haar zus. En juist in die kwetsbaarheid ligt haar kracht. Ze is een voorbeeld voor velen – niet door perfectie, maar door echtheid.

Hoop op een nieuw hoofdstuk

Ondanks de zorgen en twijfels is Catherine niet moedeloos. Integendeel. Ze hoopt nog één keer écht te mogen schitteren op televisie. Niet als relikwie uit het verleden, maar als volwaardige stem in het heden. “Ik heb nog iets te zeggen,” lijkt ze uit te stralen. “Laat me het zeggen zolang het nog kan.”

Het zou haar zelfvertrouwen goed doen. Maar vooral zou het het publiek opnieuw laten kennismaken met een vrouw die – ondanks alles – nog altijd sprankelt van binnen.

Samenvattend: een icoon dat nog niet klaar is

• Catherine Keyl is 78 en denkt vaker na over haar levenseinde, zeker na het verlies van haar zus Marjolijn.

• Ze voelt geen concrete medische reden tot zorg, maar is zich wel bewust van de kwetsbaarheid van het leven.

• Op televisie verschijnt ze nog maar zelden, iets wat ze betreurt.

• Ze wil graag nog een betekenisvolle rol op tv spelen – niet wekelijks, maar wel met regelmaat.

• Ouder worden hoeft volgens Catherine geen reden te zijn om aan de kant gezet te worden.

Een stem met levenservaring

Catherine Keyl is geen stem uit het verleden – ze is een vrouw van nu, die met wijsheid en realisme naar het leven kijkt. Haar verhaal is er één van rouw, hoop, veerkracht en verlangen. Misschien dat televisiemakers dat opnieuw gaan zien. En misschien, heel misschien, krijgt Catherine de kans om nog één keer op haar manier het scherm te veroveren.

Zolang haar stem klinkt, hebben wij nog iets om naar te luisteren.