John de Wolf, een naam die in de voetbalwereld synoniem staat voor kracht en onverzettelijkheid, heeft in zijn carrière veel meegemaakt. Als speler was hij berucht om zijn harde spel en kreeg hij de bijnaam ’t Beest van Rotterdam. Maar achter deze stoere façade schuilt een man die diep geraakt is door een persoonlijke tragedie: het gevecht van zijn moeder tegen Alzheimer. Voor de inmiddels 62-jarige oud-voetballer is dit een strijd waar hij geen oplossing voor heeft.

“Ze herkent me niet meer”

In een openhartig interview met het weekblad Privé eerder dit jaar, deelde De Wolf het schrijnende verhaal van zijn 82-jarige moeder, bij wie Alzheimer is vastgesteld. De z!ekte heeft haar zo in haar greep dat ze haar eigen zoon niet meer herkent. “Er zit geen leven meer in haar,” vertelde hij destijds.

De realiteit is keihard voor De Wolf. Als iemand die bekendstaat om zijn robuustheid, zowel op als buiten het veld, is dit een situatie die hem emotioneel aan het wankelen brengt. “Ik zei toen ik bij haar kwam: ‘Ik ben het, John, je zoon.’ Toen antwoordde mijn moeder: ‘Dat kunnen ze allemaal wel zeggen.’” Het is een uitspraak die de harde realiteit van Alzheimer pijnlijk duidelijk maakt.

Een onmenselijk proces

In een recent interview met sportmagazine Helden sprak De Wolf opnieuw over de toestand van zijn moeder. Hij beschreef hoe de z!ekte haar niet alleen fysiek, maar ook emotioneel en karakterologisch heeft veranderd. “Ze heeft een heel ander karakter gekregen. Het is mijn moeder nog wel, maar eigenlijk ook niet,” verzuchtte hij.

De Wolf benoemt de situatie als “mensonterend.” Het is moeilijk te bevatten dat iemand die hij zijn hele leven heeft gekend, nu zo veranderd is door de z!ekte. Het gevoel van machteloosheid is groot, vooral omdat er geen genezing is voor Alzheimer. “Als ik zie hoe mijn moeder er nu aan toe is… Ik wil haar zo niet zien lijden,” aldus de oud-voetballer.

Een wrang familiepatroon

Wat de situatie nog wranger maakt, is dat Alzheimer al eerder zijn familie heeft geraakt. Johns oma leed eveneens aan deze slopende z!ekte. De moeder van John verzorgde destijds haar eigen moeder en maakte toen een opmerking die nu bijzonder beladen is. “Ze zei altijd: ‘Zo wil ik niet worden. Mocht dat wel zo zijn, dan geef je maar een paar pillen of een spuitje.’”

Deze wens is echter nooit officieel vastgelegd, waardoor Johns moeder nu een lot ondergaat dat ze zelf nooit heeft gewild. “Het is in mijn ogen een teken van echte liefde als je daar eerder een einde aan kan laten maken,” stelt De Wolf. Het is een onderwerp dat hij met veel pijn en verdriet bespreekt, en dat tegelijkertijd de complexe discussie rondom euth*nasie en Alzheimer aanzwengelt.

De impact op John

Voor iemand als John de Wolf, die altijd heeft gestreden voor zijn successen en als baken van kracht werd gezien, is het moeilijk om toe te moeten kijken hoe zijn moeder zo achteruitgaat. Het is een strijd waar hij als zoon geen controle over heeft, wat de situatie des te schrijnender maakt. Zijn openheid over de situatie laat zien hoe diep de z!ekte Alzheimer niet alleen patiënten, maar ook hun geliefden raakt.

Steunbetuigingen

Het verhaal van John de Wolf en zijn moeder raakt niet alleen de voetbalwereld, maar ook mensen daarbuiten. Alzheimer is een z!ekte die in vele families voorkomt, en Johns verhaal geeft een gezicht aan de ontelbare gezinnen die dagelijks met dezelfde worstelingen te maken hebben.

De openheid van De Wolf wordt dan ook met veel respect ontvangen. Op sociale media stromen de steunbetuigingen binnen. Mensen spreken hun medeleven uit en bedanken hem voor zijn eerlijkheid. Het toont aan hoe belangrijk het is om dit soort verhalen te blijven delen, zodat er meer aandacht en begrip ontstaat voor de impact van Alzheimer.

Een bredere discussie

Johns verhaal raakt aan een groter vraagstuk: hoe gaan we om met mensen die lijden aan 0ngeneeslijke z!ekten zoals Alzheimer? Zijn pleidooi voor eerder ingrijpen bij ondraaglijk lijden zet de discussie rondom euth*nasie opnieuw op scherp. Veel mensen herkennen zich in de situatie en hopen dat Johns openheid bijdraagt aan meer bewustwording en mogelijk verandering in beleid.

Conclusie

John de Wolf, ooit het onwrikbare boegbeeld van het Nederlandse voetbal, laat in zijn persoonlijke verhaal zien hoe kwetsbaar het leven kan zijn. Zijn strijd is niet meer op het veld, maar in zijn hart, terwijl hij toekijkt hoe Alzheimer zijn moeder stukje bij beetje van hem afneemt. Het is een aangrijpend verhaal dat laat zien dat zelfs de sterkste onder ons worstelen met de pijn van verlies.

Onze gedachten zijn bij John, zijn moeder en alle families die te maken hebben met Alzheimer. Laten we niet vergeten hoe belangrijk het is om steun en liefde te bieden in deze moeilijke tijden. Heb je zelf een boodschap voor John? Laat dan een reactie achter om je steun te betuigen.

Oos Kesbeke opent zijn hart over groot verlies: “Ik huil er nog altijd om”

Oos Kesbeke, bij velen bekend als de kleurrijke Augurkenkoning, is niet alleen een markante ondernemer, maar ook een man met een persoonlijk verhaal dat diep raakt. In een openhartig gesprek met weekblad Privé vertelt hij over een gebeurtenis die zijn leven voorgoed heeft veranderd: het verlies van zijn eerste vrouw, Marcella. Ondanks de vele jaren die verstreken zijn, is het verdriet nog altijd voelbaar.

Een leven dat op rolletjes leek te lopen

Kesbeke vertelt dat zijn leven in die periode juist in een rustige en fijne fase zat. Zijn werk liep goed, zijn sociale kring was hecht en hij had het gevoel dat alles op zijn plek viel. “Je denkt dat het allemaal best lekker gaat, dat de boel op rolletjes loopt. Niks aan de hand. En dan ineens gebeurt er iets dat alles op z’n kop zet,” aldus Oos.

Het begon toen Marcella buikklachten kreeg. Een routinebezoek aan de internist bracht het eerste zorgelijke nieuws: ze had een vleesboom. De arts adviseerde een operatie om deze te laten verwijderen, een ingreep die op dat moment als relatief onschuldig werd beschouwd.

Een onverwachte diagnose

Na de operatie kwam het echte schokkende nieuws. Uit onderzoek bleek dat het geen gewone vleesboom was, maar een melanoom. “Zo’n ding heb je normaal op je huid, maar bij haar zat het inwendig. Zelfs in het z!ekenhuis konden ze dat niet geloven,” vertelt Oos.

Het bleek om een uiterst zeldzame en kwaadaardige vorm te gaan. De artsen gaven Marcella nog slechts zes maanden te leven. Toch wist zij, tegen alle verwachtingen in, nog twee jaar lang door te vechten. Die periode was zwaar, maar gaf hen ook tijd om samen herinneringen te maken en stil te staan bij wat echt belangrijk was.

De dag van het afscheid

Toen Marcella uiteindelijk 36 jaar oud was, kwam het moment dat Oos al die tijd had gevreesd. Hij stond op dat moment op het punt om een dansavond te presenteren. “Dat is altijd een groot feest in die danswereld. Kinderen, ouders, opa’s, oma’s; de zaal zat helemaal vol.”

Hij had afgesproken dat hij gebeld zou worden zodra het kritiek werd. “Voordat ik naar de dansschool was gereden, had ik nog even naast Marcella gezeten. Heel even kwam ze nog bij. Daarna ben ik aan het werk gegaan.”

Toen tijdens het evenement de telefoon ging, wist hij meteen wat er aan de hand was. Hij liet alles vallen en reed zo snel mogelijk naar huis, maar hij kwam net te laat. “Een paar minuten voordat ik binnenkwam, was ze al gegaan.”

Verdriet dat blijft

Het verlies van zijn vrouw heeft Oos nooit helemaal kunnen verwerken. Hij praat er open over, maar benadrukt dat het een wond is die nooit volledig geneest. “Huilen doe ik liever niet en plein public en zeker niet voor de camera. Maar ik huil natuurlijk weleens. Zeker in die periode vlak na haar overlijden.”

Mensen vroegen hem destijds weleens of hij wel echt gehuild had. Oos herinnert zich dat hij vaak naar een dijk vlak bij hun huis ging. “Daar stond het gras heel hoog. Dan zei ik: dat gras is zo hoog door al mijn tranen.”

Alleen met zijn gedachten

Hij vertelt dat hij meestal alleen huilde. Niet uit schaamte, maar omdat hij vond dat dit moment van verdriet van hemzelf was. Ook nu, zoveel jaren later, is Marcella nooit uit zijn gedachten verdwenen. Toch is hij geen man die dagelijks naar het graf gaat. “Niet dat ik nu ineens trouw elke keer naar haar graf ga, dat niet. Maar heel af en toe ga ik er toch even langs. Gewoon in mijn eentje.”

Kracht vinden in het leven

Ondanks het verlies heeft Oos altijd geprobeerd om door te gaan. Zijn werk, zijn familie en zijn passie voor ondernemen hebben hem geholpen om de draad op te pakken. Hij gelooft dat het belangrijk is om te blijven genieten van het leven, ook als dat moeilijk is.

Zijn verhaal laat zien dat achter de vrolijke verschijning van de “Augurkenkoning” ook een man schuilgaat die veel heeft meegemaakt en geleerd. Voor hem is dit verdriet een deel van wie hij is geworden, en een herinnering aan de kracht van liefde.

Inspiratie voor anderen

Door zijn verhaal te delen, hoopt Oos anderen te inspireren die zelf door een moeilijke periode gaan. Zijn boodschap is er een van hoop en doorzettingsvermogen: het leven kan onverwachts zwaar zijn, maar het is mogelijk om weer betekenis en vreugde te vinden.

Key-points

• Oos Kesbeke verloor zijn eerste vrouw Marcella op jonge leeftijd aan een zeldzame en agressieve melanoom.

• Ondanks een eerste prognose van zes maanden wist Marcella nog twee jaar te leven.

• Oos was net te laat thuis op de dag dat ze overleed, iets wat hem nog steeds diep raakt.

• Hij huilt niet graag in het openbaar, maar heeft zijn verdriet altijd op zijn eigen manier verwerkt.

• Vandaag de dag denkt hij nog vaak aan haar en bezoekt hij soms in stilte haar graf.