Voor veel mensen is het moment waarop zij de sleutel van hun eerste eigen woning ontvangen een mijlpaal. Voor de 29-jarige Halima, die enkele jaren geleden vanuit Somalië naar Nederland kwam, was het niet anders. Na een lange periode in een opvanglocatie kreeg ze onlangs een appartement toegewezen. Een stap waar ze lang naar had uitgekeken, maar die in de praktijk minder zorgeloos bleek dan gehoopt.

Van opvang naar eigen plek: een droom die werkelijkheid lijkt

Jarenlang verbleef Halima in een asielzoekerscentrum, waar haar dagen werden gevuld met wachten en onzekerheid. De gedeelde woonruimtes boden weinig privacy en het perspectief op een eigen thuis leek soms ver weg.

Toen ze het bericht kreeg dat er een sociale huurwoning beschikbaar was, voelde dat als een nieuw begin. Ze stelde zich voor hoe het zou zijn om eindelijk een plek te hebben waar ze zelf de deur achter zich kon sluiten, waar rust en zelfstandigheid de boventoon zouden voeren.

“Ik keek er zo naar uit,” vertelt Halima. “Een woning is meer dan een dak boven je hoofd. Het is een plek waar je tot rust komt, waar je je veilig voelt, waar je jezelf kunt zijn.”

De realiteit: een lege woning zonder voorzieningen

Bij aankomst in haar nieuwe woning werd die blijdschap echter snel overschaduwd. Wat Halima aantrof, was een compleet lege ruimte: geen vloerbedekking, geen verlichting, geen meubels of andere basisvoorzieningen. De muren vertoonden beschadigingen en de keuken was functioneel, maar minimaal ingericht.

“Ik had verwacht dat het in ieder geval bewoonbaar zou zijn,” zegt Halima. “Maar toen ik binnenkwam, voelde het koud, kaal en onpersoonlijk. Ik wist niet waar ik moest beginnen.”

Financiële beperkingen vormen een uitdaging

Als nieuwkomer met een bescheiden inkomen is het voor Halima een grote uitdaging om haar woning in te richten. Ze ontvangt een uitkering, waarmee ze haar dagelijkse kosten moet dekken. Grote uitgaven, zoals een vloer, meubels of huishoudelijke apparatuur, zijn zonder hulp moeilijk te realiseren.

“Ik zou al blij zijn met een bed, een tafel en een stoel,” legt ze uit. “Maar zelfs dat lukt me op dit moment niet. Ik heb geen familie hier, geen netwerk dat me kan helpen. Alles moet ik zelf regelen.”

Onbegrip over de staat van de woning

Halima had gehoopt dat er vanuit de gemeente of woningcorporatie ondersteuning zou zijn bij het inrichten van haar woning. Volgens haar is het niet logisch dat iemand zonder middelen verantwoordelijk wordt gehouden voor het volledig opknappen van een lege woning.

“Ik begrijp dat ik verantwoordelijk ben voor mijn eigen leven,” zegt ze. “Maar het lijkt me redelijk dat een woning in ieder geval basisvoorzieningen heeft. Een vloer, een lamp, iets waardoor je er meteen kunt verblijven.”

Ze benadrukt dat ze dankbaar is voor de woning, maar dat ze de manier waarop de overdracht plaatsvond als verwarrend en moeilijk ervaart.

Geen uitzondering: een bekend probleem

In gesprekken met andere statushouders ontdekte Halima dat haar situatie allesbehalve uniek is. Veel nieuwkomers krijgen een woning zonder inrichting en zonder directe ondersteuning. Hoewel er in sommige gemeenten regelingen bestaan voor eenmalige tegemoetkomingen, is dat lang niet overal het geval.

Via contacten in haar omgeving kwam Halima in aanraking met enkele organisaties die ondersteuning bieden. Denk aan lokale initiatieven waar tweedehands meubels beschikbaar worden gesteld, of stichtingen die helpen met vloerbedekking en lampen.

“Dat gaf me hoop,” vertelt ze. “Ik ben nu op zoek naar hulp en probeer via via spullen te regelen. Maar het kost veel tijd en energie.”

Gemeentelijke verschillen in ondersteuning

De mate van ondersteuning bij het huisvesten van statushouders verschilt per gemeente. Sommige gemeenten bieden een zogeheten inrichtingsbudget of verwijzen actief door naar hulporganisaties. Andere laten het grotendeels over aan de nieuwe bewoners zelf.

Volgens Halima zou een eenduidiger beleid kunnen bijdragen aan een betere start voor mensen zoals zij. “Als je mensen een woning geeft, geef ze dan ook de kans om het echt hun thuis te maken. Dat hoeft geen luxe te zijn. Alleen iets eenvoudigs om op te kunnen bouwen.”

Mentale impact van een lege woning

Naast de praktische zorgen, heeft de situatie ook effect op Halima’s gemoedstoestand. Waar ze gehoopt had op een warme start, ervaart ze nu vooral stress. “Je kijkt naar de lege ruimte en denkt: hoe ga ik dit voor elkaar krijgen? Dat gevoel kan best zwaar zijn.”

Toch weigert ze bij de pakken neer te zitten. Ze is vastbesloten om er het beste van te maken, stap voor stap. “Ik ben al zover gekomen. Ik laat me hier niet door tegenhouden.”

Hoopvolle signalen en eerste stappen

Dankzij tips van anderen heeft Halima inmiddels contact gelegd met een lokale stichting die tweedehands meubels inzamelt voor mensen in nood. Binnenkort wordt ze uitgenodigd om een paar basisstukken uit te kiezen.

Ook onderzoekt ze of ze in aanmerking komt voor een tegemoetkoming vanuit de gemeente, waarmee ze in ieder geval een vloer en verlichting kan realiseren. “Het gaat langzaam, maar ik heb weer een beetje perspectief. Dat helpt enorm.”

Een breder maatschappelijk vraagstuk

Halima’s ervaring laat zien dat huisvesting voor statushouders niet alleen draait om het aanbieden van vier muren en een dak. Een woning krijgt pas betekenis als het ook functioneel en leefbaar is.

De vraag rijst of er binnen het Nederlandse systeem meer aandacht moet komen voor de eerste fase na plaatsing. Een klein duwtje in de rug kan volgens betrokken organisaties een groot verschil maken in hoe iemand zich ontwikkelt in zijn of haar nieuwe omgeving.

Wat kan beter?

Volgens maatschappelijke organisaties is het wenselijk dat gemeenten structureel samenwerken met lokale initiatieven om nieuwkomers te ondersteunen. Denk aan:

• Toegankelijke informatie over waar hulp te vinden is

• Eenmalige financiële ondersteuning voor inrichting

• Samenwerking met kringloopwinkels en stichtingen

• Mentoren of vrijwilligers die kunnen helpen bij de eerste stappen

Voor Halima zouden dergelijke stappen een wereld van verschil maken.

Een begin met obstakels, maar ook met hoop

Ondanks de uitdagingen blijft Halima positief. Ze heeft een dak boven haar hoofd, ze woont zelfstandig en ze bouwt langzaam een netwerk op. “Het is niet makkelijk,” zegt ze. “Maar ik voel me wel sterker dan ooit. Ik weet dat het tijd kost, maar uiteindelijk maak ik van dit huis een thuis.”

Haar verhaal onderstreept het belang van praktische én mentale ondersteuning bij het starten van een nieuw leven. Voor mensen als Halima is een woning meer dan een plek om te wonen — het is het startpunt van een nieuwe toekomst.

Het overlijden van Dieuwertje Blok op 2 maart 2024 op 67-jarige leeftijd bracht veel verdriet bij haar familie, vrienden en talloze kijkers die haar jarenlang hebben gevolgd op televisie. Toch was het niet alleen de leegte die ze achterliet die indruk maakte, maar ook de manier waarop ze met haar laatste levensfase omging. In een openhartig gesprek in de talkshow Eva vertelde haar zus, radiopresentatrice Tessel Blok, hoe Dieuwertjes nuchtere en vredige houding haar omgeving tot steun is geweest.

Geen angst, maar acceptatie

Volgens Tessel Blok wist haar zus Dieuwertje dat het einde nabij was. Toch keek ze dit niet met angst of woede tegemoet. “Ze was niet bang. Ze stond er niet om te juichen, maar boos of in paniek was ze ook niet,” vertelde Tessel. De enige zorg die Dieuwertje uitsprak, was dat ze geen pijn wilde ervaren. “Dat moest haar bespaard blijven,” aldus haar zus.

Dieuwertje Blok stond bekend om haar warme uitstraling, heldere stem en rustige aanwezigheid op televisie. Diezelfde rust wist ze ook vast te houden in haar laatste dagen. Volgens haar zus zag ze haar naderende afscheid niet als iets angstaanjagends, maar als iets dat onderdeel was van het leven zelf. “Ze zei: ‘Het overkomt zo veel mensen, en nu overkomt het mij.’”

Een troost voor haar dierbaren

Juist die kalme en berustende houding gaf veel steun aan haar directe omgeving. Haar echtgenoot, familieleden en vrienden vonden kracht in haar manier van denken. “Haar man zei dat we daar echt kracht uit haalden,” vertelde Tessel in het interview. Dieuwertje was duidelijk in haar woorden: “Het had langer mogen duren, maar het is niet zo.”

Het loslaten van het leven ging voor haar niet gepaard met weerstand, maar met acceptatie. En die innerlijke rust straalde af op de mensen om haar heen. In een periode die voor velen zwaar en verwarrend is, gaf Dieuwertje haar geliefden richting. Haar kalme instelling bood houvast.

Meer dan zussen: een levenslange vriendschap

In het programma Wat blijft op NPO Radio vertelde Tessel Blok openhartig over haar band met haar zus. Die relatie ging volgens haar veel verder dan een typische zussenband. “We waren ook beste vriendinnen,” zei ze.

Een bijzonder ritueel dat hun band illustreerde, keerde zelfs terug in de laatste fase van Dieuwertjes leven. “Als kind trok ik vaak mijn matras naar haar kamer. Dan lagen we hand in hand te praten over alles wat ons bezighield.” In de laatste twee weken voor haar overlijden gebeurde dat opnieuw. Niet om vooruit te blikken, maar om samen terug te kijken. “Af en toe pakten we even elkaars hand,” vertelde Tessel. “Dat voelde zó vertrouwd.”

Een inspirerend voorbeeld voor velen

De manier waarop Dieuwertje Blok omging met haar afscheid is voor velen een voorbeeld geworden van hoe het ook kan. Geen paniek, geen ophef — alleen rust, liefde en acceptatie. Tessel omschreef het treffend: “Ze zag het als een nieuw avontuur.”

Deze houding is opmerkelijk, maar niet verrassend voor wie Dieuwertje van dichtbij kende. Ze stond bekend om haar rustige aard, haar reflectieve manier van spreken en haar vermogen om moeilijke onderwerpen bespreekbaar te maken. Haar levenshouding kwam tot uiting in haar werk, haar relaties en uiteindelijk ook in haar afscheid.

Een vertrouwd gezicht op televisie

Dieuwertje Blok was jarenlang een geliefd gezicht in de Nederlandse media. Het meest bekend werd ze door haar rol als presentatrice van het Sinterklaasjournaal, waarmee ze generaties kinderen op warme en vertrouwde wijze begeleidde richting 5 december. Maar haar carrière reikte veel verder dan dat.

Ze presenteerde uiteenlopende programma’s op televisie en radio, waaronder kunst- en cultuurshows, actualiteitenrubrieken en boekenprogramma’s. Haar stijl was kenmerkend: bescheiden, zorgvuldig en altijd met aandacht voor inhoud.

Na haar overlijden stroomden de eerbetonen binnen. Collega’s en bekende Nederlanders prezen haar integriteit, haar talent om te verbinden en de rust die ze bracht in elk programma waar ze aan meewerkte. Ook talloze kijkers en luisteraars deelden hun herinneringen via sociale media, waarbij vooral haar warme uitstraling en heldere stem werden genoemd.

Een nalatenschap van rust en wijsheid

Het overlijden van Dieuwertje Blok betekent het afscheid van een vertrouwde stem en een herkenbaar gezicht. Maar het is ook het afscheid van een vrouw die, in alles wat ze deed, rust en diepgang bracht. Die eigenschap bleef tot het laatste moment aanwezig. Ze wist haar geliefden tot steun te zijn door haar eigen manier van omgaan met het levenseinde.

“Ze was wie ze was, tot op het allerlaatste moment,” aldus Tessel. En juist dat is misschien wel het meest indrukwekkende: Dieuwertje hoefde niets te veranderen aan zichzelf om haar omgeving kracht te geven. Ze hoefde geen grootse woorden te gebruiken of heroïsche gebaren te maken. Haar rust was genoeg.

Het belang van openheid over het levenseinde

In een samenleving waarin het gesprek over het einde van het leven vaak wordt vermeden, brengt Dieuwertje’s houding een ander perspectief. Door haar nuchtere manier van denken en spreken liet ze zien dat het mogelijk is om ook dit deel van het leven met waardigheid en rust tegemoet te treden.

Haar verhaal biedt aanknopingspunten voor een breder gesprek over omgaan met ziekte, afscheid nemen, en steun vinden in moeilijke tijden. Voor nabestaanden kan het waardevol zijn om te zien hoe krachtig een positieve, open houding kan zijn — niet alleen voor degene die afscheid neemt, maar ook voor de mensen die achterblijven.

Een leven om op terug te kijken met trots

Hoewel het verlies van Dieuwertje Blok verdrietig is, blijft de herinnering aan haar een bron van inspiratie. Niet alleen vanwege haar werk in de media, maar ook door haar persoonlijke houding in de meest kwetsbare fase van het leven.

Met haar bescheidenheid, haar liefde voor mensen en haar rustige acceptatie van wat komen moest, heeft ze een diepe indruk achtergelaten bij iedereen die haar kende — dichtbij of van een afstand. Ze liet zien dat het leven, hoe kort of lang ook, waardevol is als je het met oprechtheid en compassie invult.