Bennett Kaspar-Williams: “Mijn zwangerschap maakt me geen moeder – identiteit verdient respect”

In een tijd waarin respect voor iemands identiteit steeds meer aandacht krijgt, blijkt uit persoonlijke verhalen hoe belangrijk het is om mensen aan te spreken zoals zij zelf dat aangeven. Dit geldt voor iedereen, ongeacht of iemand cisgender, transgender, non-binair of iets anders is. Toch wordt deze basis van erkenning en gelijkwaardigheid nog lang niet overal toegepast.

Een treffend voorbeeld is het verhaal van Bennett Kaspar-Williams (37) uit Los Angeles. In oktober 2020 verwelkomde hij samen met zijn man Malik hun zoon Hudson via een keizersnede. Hoewel Bennett zich destijds identificeerde als man, werd hij in het z!ekenhuis keer op keer aangesproken met “moeder” — tegen zijn wil én tegen de informatie in die hij vooraf had gedeeld met het zorgpersoneel.

“Mijn zwangerschap werd continu verkeerd begrepen”

Bennett startte zijn medische transitie in 2014, drie jaar nadat hij tot het besef kwam dat hij transgender is. Hij gebruikte toen de voornaamwoorden hij/hem, en inmiddels identificeert hij zich als non-binair en gebruikt hij zowel hij/hem als zij/hen. Samen met zijn partner droomde hij ervan een gezin te stichten. Ze wisten dat dit zou betekenen dat Bennett tijdelijk moest stoppen met zijn testosterontherapie om zijn vruchtbaarheid terug te laten keren.

Na grondig nadenken besloot Bennett dat hij zich comfortabel genoeg voelde om zelf zwanger te worden. Dat proces verliep verrassend snel: al kort na de eerste pogingen bleek hij op natuurlijke wijze zwanger. “We hadden verwacht dat het veel langer zou duren,” vertelt hij.

Toch werd die blijdschap al snel overschaduwd door zorgen: net na de positieve test begon in de VS de eerste coronagolf en lockdown. Plots draaide alles om veiligheid — niet alleen voor Bennett, maar ook voor het ongeboren kindje.

Verwarring en onbegrip in het z!ekenhuis

De grootste uitdaging tijdens zijn zwangerschap was niet fysiek, maar sociaal en emotioneel: hoe anderen ermee omgingen. Hoewel hij overal had aangegeven dat hij man is, bleven artsen en verplegend personeel hem steevast “moeder” noemen. “Het enige wat me echt dysforisch maakte aan de zwangerschap, was hoe ik constant verkeerd werd aangesproken door zorgverleners,” zegt hij.

Zelf had hij gehoopt dat het z!ekenhuis zijn identiteit zou respecteren, zeker omdat hij expliciet op de formulieren had aangegeven hoe hij genoemd wilde worden. Maar in de praktijk liep het anders. Steeds opnieuw werd hij geconfronteerd met het hardnekkige idee dat iemand die zwanger is per definitie een vrouw moet zijn — een aanname die zijn identiteit volledig negeerde.

“Moederschap is geen synoniem voor vrouw-zijn”

Voor Bennett was deze ervaring pijnlijk, maar ook verhelderend. In de maanden na de bevalling besloot hij zich in te zetten voor meer bewustwording over genderidentiteit binnen de geboortezorg. In een interview met de New York Post vertelt hij: “De hele zwangerschapszorg in Amerika is doordrenkt met het idee van moederschap. Het draait om het verkopen van een romantisch beeld van ‘de moeder’. Maar dat sluit mensen zoals ik uit.”

Hij benadrukt dat niet iedereen met een baarmoeder zwanger wil of kan worden, en dat niet iedereen die een kind draagt automatisch een moeder is. “Het idee dat vrouwelijkheid gelijkstaat aan moederschap is gewoonweg fout. Het houdt geen rekening met de realiteit van trans- en non-binaire personen, én het doet ook veel vrouwen tekort die geen kinderen kunnen krijgen of dat niet willen.”

Een nieuwe manier van kijken naar zwangerschap

Bennett’s ervaring maakt duidelijk hoe belangrijk het is om fysieke processen — zoals een zwangerschap — niet automatisch te koppelen aan genderidentiteit. “Ik ben zwanger geweest, maar dat maakt mij geen moeder,” zegt hij. “Ik ben vader, en dat verdient respect.”

Zijn keuze om de zwangerschap zelf te dragen, kwam voort uit een diep inzicht in zijn eigen lichaam en identiteit. Door lichamelijke functies los te koppelen van traditionele genderopvattingen, kon hij een bewuste en authentieke keuze maken. “Zwangerschap was voor mij geen conflict met mijn identiteit, totdat de buitenwereld het wél zo maakte,” aldus Bennett.

Positieve verandering begint met taal

De kern van zijn boodschap? Respect begint bij taal. Door simpelweg iemands gekozen voornaamwoorden en aanspreekvorm te gebruiken, erken je hun mens-zijn. Het gaat niet om politieke correctheid, maar om basisrespect en empathie.

In zijn pleidooi pleit Bennett voor meer inclusieve zorgverlening. Hij roept z!ekenhuizen en medische instellingen op om zorgprofessionals beter te trainen in genderinclusieve communicatie. Dat gaat verder dan taal: het betekent ook openstaan voor diverse gezinsvormen en ervaringen, zonder aannames.

“Mijn identiteit doet ertoe — net als die van jou”

Vandaag deelt Bennett zijn verhaal in de hoop dat het iets in beweging zet. Zijn zwangerschap en bevalling waren een bijzondere ervaring, maar ook een confronterende spiegel voor hoe weinig ruimte er nog is voor genderdiversiteit in de zorg.

Dat hij nu openlijk spreekt over die periode, laat zien hoe krachtig persoonlijke verhalen kunnen zijn in het vergroten van begrip. “Ik wil dat mijn zoon opgroeit in een wereld waarin hij leert dat iedereen zichzelf mag zijn — en dat ouderschap er in vele vormen is.”

Zijn verhaal raakt daarmee niet alleen aan het thema transgender ouderschap, maar ook aan bredere kwesties over wie erbij hoort, wie gezien wordt en wie ruimte krijgt om zichzelf te zijn.

Meer dan alleen een persoonlijk verhaal

Bennett’s reis laat zien hoe belangrijk het is om maatschappelijke structuren — zoals de gezondheidszorg — kritisch onder de loep te nemen. Voor wie nooit is buitengesloten op basis van identiteit, lijkt het misschien een klein detail of een ‘verspreking’. Maar voor mensen als Bennett zijn die woorden en aannames dagelijkse confrontaties met het feit dat hun bestaan niet altijd erkend wordt.

Zijn ervaring staat niet op zichzelf. Over de hele wereld vertellen trans- en non-binaire personen hoe ze in de gezondheidszorg, op school of in sociale situaties telkens opnieuw moeten uitleggen wie ze zijn — of erger: worden genegeerd.

Tot slot

Of je nu vader, moeder, papa, mama of iets anders bent: jouw identiteit verdient erkenning. En zolang we blijven luisteren naar verhalen zoals die van Bennett Kaspar-Williams, kunnen we samen bouwen aan een inclusievere samenleving. Een samenleving waarin iedereen zich welkom voelt — ook tijdens de meest intieme, kwetsbare momenten van het leven.

Wat vind jij van Bennett’s verhaal? Laat het weten in de reacties en deel jouw mening over hoe we samen kunnen zorgen voor meer respect en gelijkwaardigheid.

Oud-topspeelster Milou Dekker (33) plots 0verleden: clubicoon van Jolly Jumpers laat diepe indruk na

Met grote verslagenheid heeft de Nederlandse basketbalwereld afscheid moeten nemen van Milou Dekker. De oud-speelster van eredivisieclub Jolly Jumpers 0verleed donderdag plotseling, op slechts 33-jarige leeftijd. Haar 0verlijden laat een grote leegte achter, niet alleen in haar geboortedorp Tubbergen, maar ook bij haar oud-ploeggenoten, coaches en de fans die haar jaren volgden in de sport.

Een kind van de club

Milou Dekker werd geboren en groeide op in Tubbergen, een plaats waar basketbal diep geworteld zit in de gemeenschap. Al op jonge leeftijd sloot zij zich aan bij de lokale basketbalclub Jolly Jumpers. Vanaf haar eerste stappen op het veld was duidelijk dat zij over uitzonderlijk talent beschikte. Haar technische vaardigheden, spelinzicht en inzet vielen al snel op.

Op haar zestiende maakte Milou haar debuut in het eerste damesteam van de club, dat uitkomt in de eredivisie. Daarmee werd zij een van de jongste speelsters ooit in het hoogste Nederlandse basketbalniveau. In de jaren die volgden groeide ze uit tot een vertrouwd gezicht op het veld en een leidende kracht binnen het team.

Spelverdeelster met karakter

Als spelverdeelster had Milou een belangrijke rol binnen Jolly Jumpers. Ze was het type speelster dat het spel kon lezen, kansen kon creëren en op de juiste momenten beslissingen durfde te nemen. Maar haar kwaliteiten beperkten zich niet tot het verdelen van het spel. Ze was allround inzetbaar: ze kon schieten, rebounds pakken en met krachtige drives richting de basket trekken.

Wie haar kende, weet dat Milou niet alleen fysiek sterk was, maar ook mentaal weerbaar en uitgesproken. Ze was eigenwijs, durfde haar mening te geven en ging discussies met coaches niet uit de weg – al vanaf haar tienerjaren. Die houding maakte haar tot een speelster met karakter, iemand die niet zomaar meeging met de stroom, maar haar eigen pad uitstippelde.

Pijn die altijd bleef

Helaas werd haar veelbelovende sportcarrière belemmerd door hardnekkige knieproblemen. Al op jonge leeftijd kreeg ze te maken met pijnlijke knieschijven – een chronisch ongemak dat haar prestaties beïnvloedde en haar veel pijn bezorgde. Om die reden droeg ze tijdens wedstrijden altijd kniebeschermers, die als een soort handelsmerk bij haar verschijning hoorden.

Op haar 23e, na zeven seizoenen op het hoogste niveau, moest Milou de moeilijke beslissing nemen om te stoppen met topsport. De fysieke belasting was te groot geworden. Ze had dan wel geen interlands gespeeld voor het nationale damesteam, maar kwam in haar jeugdjaren wél uit voor diverse vertegenwoordigende nationale jeugdploegen. Voor velen bleef het jammer dat haar fysieke beperkingen een grotere sportieve carrière in de weg stonden.

Van het veld naar de salon

Na haar afscheid van het basketbal koos Milou voor een nieuwe richting in haar leven. Ze verhuisde naar Amsterdam en vond daar haar plek in de kappersbranche. Ook buiten het sportveld bleek ze een energieke en bevlogen persoonlijkheid, iemand die haar klanten met flair en professionaliteit benaderde. Haar creativiteit kwam daar volledig tot uiting en ze bouwde een nieuw bestaan op, ver weg van het topsportleven.

Toch bleef ze in de kern altijd verbonden met haar roots. Milou keerde regelmatig terug naar Tubbergen om familie te bezoeken en had nauw contact met haar ouders. Enkele weken geleden keerde ze definitief terug naar haar geboortedorp. Wat haar reden daarvoor was, is niet publiekelijk bekendgemaakt. Op donderdag 9 mei is ze daar onverwacht 0verleden. Het verdriet in de gemeenschap is groot.

Een geliefd gezicht, een blijvende herinnering

De club waar Milou jarenlang voor speelde, Jolly Jumpers, heeft met diepe droefheid gereageerd op haar 0verlijden. Op sociale media deelden zij een eerbetoon aan hun voormalige speelster. “Milou was een kind van de club. Een geboren teamspeler, een inspiratie voor velen, en bovenal een prachtig mens. We gaan haar enorm missen.”

Ook oud-teamgenoten reageren aangedaan. Ze herinneren zich Milou als een energiebundel vol passie en vuur. Iemand die haar team op sleeptouw kon nemen, maar ook altijd klaarstond voor een grapje, een luisterend oor of een bemoedigende opmerking tijdens zware momenten. “Ze was altijd oprecht, soms streng, maar recht uit het hart,” aldus een van haar voormalige medespeelsters.

Een verlies dat verder reikt

Hoewel Milou Dekker nooit de stap naar internationale roem zette, is haar invloed op de Nederlandse basketbalwereld onmiskenbaar. Ze symboliseerde alles wat lokale sport groot maakt: inzet, betrokkenheid, vriendschap en veerkracht. Haar 0verlijden op zo’n jonge leeftijd raakt veel mensen. Ze was een rolmodel voor jonge meiden in de sport, een voorbeeld van hoe je met passie en karakter je stempel kunt drukken, ook zonder de grote podia.

Voor haar familie, vrienden en iedereen die haar kende, is het verlies nauwelijks te bevatten. Er blijven veel vragen achter, maar bovenal heerst het gevoel van gemis. In haar 33 levensjaren wist Milou sporen na te laten die nog lang zullen blijven nazinderen.

In herinnering

De komende dagen zal de basketbalwereld stil blijven staan bij Milou Dekker. Haar club bereidt een moment van herdenking voor tijdens een thuiswedstrijd. Oud-coaches en teamgenoten zijn uitgenodigd om samen stil te staan bij haar leven en betekenis voor de sport. In Tubbergen zullen de komende weken verhalen worden gedeeld — over wedstrijden, over haar bijzondere karakter en over wie ze was als mens.

Milou Dekker laat een erfenis van kracht, lef en liefde voor het spel na. Ze werd slechts 33 jaar, maar de indruk die ze achterlaat is die van een leven dat telde. Ze zal gemist worden — op het basketbalveld, in de kappersstoel en vooral in de harten van de mensen die haar liefhadden.