Viraal
Transgender man boos omdat verpleegsters hem verkeerd benoemden na bevalling

Bennett Kaspar-Williams: “Mijn zwangerschap maakt me geen moeder – identiteit verdient respect”
In een tijd waarin respect voor iemands identiteit steeds meer aandacht krijgt, blijkt uit persoonlijke verhalen hoe belangrijk het is om mensen aan te spreken zoals zij zelf dat aangeven. Dit geldt voor iedereen, ongeacht of iemand cisgender, transgender, non-binair of iets anders is. Toch wordt deze basis van erkenning en gelijkwaardigheid nog lang niet overal toegepast.
Een treffend voorbeeld is het verhaal van Bennett Kaspar-Williams (37) uit Los Angeles. In oktober 2020 verwelkomde hij samen met zijn man Malik hun zoon Hudson via een keizersnede. Hoewel Bennett zich destijds identificeerde als man, werd hij in het z!ekenhuis keer op keer aangesproken met “moeder” — tegen zijn wil én tegen de informatie in die hij vooraf had gedeeld met het zorgpersoneel.
“Mijn zwangerschap werd continu verkeerd begrepen”
Bennett startte zijn medische transitie in 2014, drie jaar nadat hij tot het besef kwam dat hij transgender is. Hij gebruikte toen de voornaamwoorden hij/hem, en inmiddels identificeert hij zich als non-binair en gebruikt hij zowel hij/hem als zij/hen. Samen met zijn partner droomde hij ervan een gezin te stichten. Ze wisten dat dit zou betekenen dat Bennett tijdelijk moest stoppen met zijn testosterontherapie om zijn vruchtbaarheid terug te laten keren.
Na grondig nadenken besloot Bennett dat hij zich comfortabel genoeg voelde om zelf zwanger te worden. Dat proces verliep verrassend snel: al kort na de eerste pogingen bleek hij op natuurlijke wijze zwanger. “We hadden verwacht dat het veel langer zou duren,” vertelt hij.
Toch werd die blijdschap al snel overschaduwd door zorgen: net na de positieve test begon in de VS de eerste coronagolf en lockdown. Plots draaide alles om veiligheid — niet alleen voor Bennett, maar ook voor het ongeboren kindje.
Verwarring en onbegrip in het z!ekenhuis
De grootste uitdaging tijdens zijn zwangerschap was niet fysiek, maar sociaal en emotioneel: hoe anderen ermee omgingen. Hoewel hij overal had aangegeven dat hij man is, bleven artsen en verplegend personeel hem steevast “moeder” noemen. “Het enige wat me echt dysforisch maakte aan de zwangerschap, was hoe ik constant verkeerd werd aangesproken door zorgverleners,” zegt hij.
Zelf had hij gehoopt dat het z!ekenhuis zijn identiteit zou respecteren, zeker omdat hij expliciet op de formulieren had aangegeven hoe hij genoemd wilde worden. Maar in de praktijk liep het anders. Steeds opnieuw werd hij geconfronteerd met het hardnekkige idee dat iemand die zwanger is per definitie een vrouw moet zijn — een aanname die zijn identiteit volledig negeerde.
“Moederschap is geen synoniem voor vrouw-zijn”
Voor Bennett was deze ervaring pijnlijk, maar ook verhelderend. In de maanden na de bevalling besloot hij zich in te zetten voor meer bewustwording over genderidentiteit binnen de geboortezorg. In een interview met de New York Post vertelt hij: “De hele zwangerschapszorg in Amerika is doordrenkt met het idee van moederschap. Het draait om het verkopen van een romantisch beeld van ‘de moeder’. Maar dat sluit mensen zoals ik uit.”
Hij benadrukt dat niet iedereen met een baarmoeder zwanger wil of kan worden, en dat niet iedereen die een kind draagt automatisch een moeder is. “Het idee dat vrouwelijkheid gelijkstaat aan moederschap is gewoonweg fout. Het houdt geen rekening met de realiteit van trans- en non-binaire personen, én het doet ook veel vrouwen tekort die geen kinderen kunnen krijgen of dat niet willen.”
Een nieuwe manier van kijken naar zwangerschap
Bennett’s ervaring maakt duidelijk hoe belangrijk het is om fysieke processen — zoals een zwangerschap — niet automatisch te koppelen aan genderidentiteit. “Ik ben zwanger geweest, maar dat maakt mij geen moeder,” zegt hij. “Ik ben vader, en dat verdient respect.”
Zijn keuze om de zwangerschap zelf te dragen, kwam voort uit een diep inzicht in zijn eigen lichaam en identiteit. Door lichamelijke functies los te koppelen van traditionele genderopvattingen, kon hij een bewuste en authentieke keuze maken. “Zwangerschap was voor mij geen conflict met mijn identiteit, totdat de buitenwereld het wél zo maakte,” aldus Bennett.
Positieve verandering begint met taal
De kern van zijn boodschap? Respect begint bij taal. Door simpelweg iemands gekozen voornaamwoorden en aanspreekvorm te gebruiken, erken je hun mens-zijn. Het gaat niet om politieke correctheid, maar om basisrespect en empathie.
In zijn pleidooi pleit Bennett voor meer inclusieve zorgverlening. Hij roept z!ekenhuizen en medische instellingen op om zorgprofessionals beter te trainen in genderinclusieve communicatie. Dat gaat verder dan taal: het betekent ook openstaan voor diverse gezinsvormen en ervaringen, zonder aannames.
“Mijn identiteit doet ertoe — net als die van jou”
Vandaag deelt Bennett zijn verhaal in de hoop dat het iets in beweging zet. Zijn zwangerschap en bevalling waren een bijzondere ervaring, maar ook een confronterende spiegel voor hoe weinig ruimte er nog is voor genderdiversiteit in de zorg.
Dat hij nu openlijk spreekt over die periode, laat zien hoe krachtig persoonlijke verhalen kunnen zijn in het vergroten van begrip. “Ik wil dat mijn zoon opgroeit in een wereld waarin hij leert dat iedereen zichzelf mag zijn — en dat ouderschap er in vele vormen is.”
Zijn verhaal raakt daarmee niet alleen aan het thema transgender ouderschap, maar ook aan bredere kwesties over wie erbij hoort, wie gezien wordt en wie ruimte krijgt om zichzelf te zijn.
Meer dan alleen een persoonlijk verhaal
Bennett’s reis laat zien hoe belangrijk het is om maatschappelijke structuren — zoals de gezondheidszorg — kritisch onder de loep te nemen. Voor wie nooit is buitengesloten op basis van identiteit, lijkt het misschien een klein detail of een ‘verspreking’. Maar voor mensen als Bennett zijn die woorden en aannames dagelijkse confrontaties met het feit dat hun bestaan niet altijd erkend wordt.
Zijn ervaring staat niet op zichzelf. Over de hele wereld vertellen trans- en non-binaire personen hoe ze in de gezondheidszorg, op school of in sociale situaties telkens opnieuw moeten uitleggen wie ze zijn — of erger: worden genegeerd.
Tot slot
Of je nu vader, moeder, papa, mama of iets anders bent: jouw identiteit verdient erkenning. En zolang we blijven luisteren naar verhalen zoals die van Bennett Kaspar-Williams, kunnen we samen bouwen aan een inclusievere samenleving. Een samenleving waarin iedereen zich welkom voelt — ook tijdens de meest intieme, kwetsbare momenten van het leven.
Wat vind jij van Bennett’s verhaal? Laat het weten in de reacties en deel jouw mening over hoe we samen kunnen zorgen voor meer respect en gelijkwaardigheid.
Viraal
Koning Willem Alexander gaat wereldwijd viraal door een handdruk-wedstrijd tegen Trump Trump!

Afgelopen nacht heeft de Amerikaanse president Donald Trump overnacht bij Koning Willem-Alexander en Koningin Máxima in Paleis Huis ten Bosch. Een opvallend tafereel: de man die wereldwijd bekendstaat als een van de invloedrijkste – en meest omstreden – leiders van dit moment, logeert bij het Nederlandse koningspaar. Trump is in Nederland voor de NAVO-top en accepteerde een uitnodiging om bij ‘Willie en Max’ te blijven slapen. Na het diner kon hij dus meteen zijn pyjama aantrekken en naar bed.
Op sociale media zijn inmiddels volop beelden te zien van het bezoek. Trump arriveerde als laatste, waardoor de andere wereldleiders moesten wachten met het diner. De president staat bekend om zijn bijzondere manier van handen schudden: hij probeert vaak de hand van de ander naar zich toe te trekken om zijn ‘dominantie’ te laten zien, en legt er regelmatig een hand bovenop of op de elleboog van de ander.
Koning Willem-Alexander overtroeft Trump met handdruk
Maar gisteravond kreeg Trump onverwachts tegengas. Toen hij Koning Willem-Alexander begroette, werd hij zélf naar voren getrokken. Op de inmiddels viral gegane beelden is te zien hoe de koning niet alleen Trumps hand naar zich toe trekt, maar ook diens elleboog vastgrijpt. Trump moet zelfs een stap naar voren zetten om zijn balans te behouden. Een duidelijke overwinning voor Willem-Alexander in deze symbolische handdrukstrijd.
De ontmoeting tussen Trump en Koningin Máxima verliep daarentegen een stuk rustiger en zonder opmerkelijke momenten.
Viraal
Kindster is niet meer – als je ontdekt wie het is zal je in tranen uitbarsten

Op een tragische dinsdag in de armen van haar familie, is Saoírse Ruane, een 12-jarig Iers televisie-icoon, overleden na een moedige en langdurige strijd tegen k@nker.
Haar moeder, Roseanna Ruane, deelde dit droevige nieuws op Instagram met een hartverscheurende boodschap waarin ze uitdrukte hoe woorden tekortschieten om hun pijn te beschrijven. Roseanna’s woorden onthulden de diepte van hun verdriet en de onmetelijke leegte die Saoírse’s heengaan achterlaat, waarmee een veelbelovend jong leven veel te vroeg werd afgesloten.
Saoírse Ruane, wiens vrolijkheid en strijdlust landelijke bekendheid verwierf, werd in 2019 gediagnosticeerd met osteosarcoom, een zeldzame en agressieve vorm van botk@nker.
Dit volgde na klachten over pijn in haar enkel, die aanvankelijk werd gedacht te wijten zijn aan een eenvoudige blessure. De diagnose leidde tot een moeilijke beslissing om haar been te amputeren, een ingrijpende operatie die noodzakelijk was om haar leven te redden.
Saoírse’s veerkracht en vastberadenheid bleven echter onwankelbaar, zelfs na deze ingrijpende medische ingreep. Haar vermogen om hoop en vreugde te behouden, ondanks zulke uitdagingen, maakte haar tot een symbool van moed en inspiratie.
De invloed van Saoírse strekte zich ver uit over de kleine gemeenschap van Kiltullagh, Co. Galway. Zij werd een nationaal symbool van kracht, met steunbetuigingen die van over het hele land kwamen.
President Michael D. Higgins zelf uitte zijn medeleven en bewondering voor Saoírse’s onwrikbare geest, en beschreef haar als een inspiratiebron voor de gehele natie. Deze publieke en persoonlijke erkenning van haar strijd onderstreept de unieke band tussen Saoírse en de Ierse gemeenschap, en de collectieve rouw om haar verlies.
Tegen de achtergrond van haar ziekte bleef Saoírse levensvreugde vinden in momenten die velen als vanzelfsprekend beschouwen. Ze bezocht Old Trafford om haar helden van Manchester United in actie te zien, en ze vervulde een kinderdroom door Disneyland te bezoeken.
Deze hoogtepunten van haar korte maar rijke leven zijn getuigenissen van haar ongebroken geest en de liefde van haar familie die haar deze mooie momenten gunde ondanks de zware omstandigheden. Elk van deze ervaringen was een triomf over haar ziekte, een bewijs van haar vastberadenheid om elk moment ten volle te leven.
De reacties op haar 0verlijden waren overweldigend, met eerbetuigingen van politieke leiders, beroemdheden en burgers. Ryan Tubridy, de presentator van de Late Late Toy Show waar Saoírse een geliefde gast was, deelde persoonlijke anekdotes over haar bezoeken, die getuigden van een diepe en blijvende vriendschap.
Hij herinnerde Saoírse als een licht van hoop en vreugde, wiens invloed reikte tot het opzetten van een liefdadigheidsinstelling die nu voortleeft om andere kinderen in nood te helpen. Deze nalatenschap van liefde en geven vormt een blijvend monument voor haar korte, maar betekenisvolle leven.
Saoírse zal worden herdacht tijdens een dienst in St. Peter en Paul’s Church in Kiltullagh, waar vrienden, familie en een gemeenschap bijeenkomen om afscheid te nemen van een opmerkelijk jong meisje.
Haar verhaal is een krachtig testament van menselijke veerkracht en de impact van gemeenschapsondersteuning in de moeilijkste tijden.
Viraal
LEES VERDER: “Mijn schoondochter maakte mij belachelijk in een restaurant.”

Het begon allemaal met een ogenschijnlijk vriendelijke uitnodiging van mijn schoondochter Veronica. Ze is niet zomaar iemand; Veronica is een kracht om rekening mee te houden, zowel in de rechtszaal als op de catwalk. Ze combineert de macht en verfijning van een advocaat met de elegantie van een supermodel. Voor iemand zoals ik, Ruth, die na veertig jaar lesgeven recent met pensioen was gegaan, voelde haar uitnodiging voor een diner als een gebaar van waardering. Ze benadrukte aan de telefoon: “Maak je geen zorgen over de kosten, het is mijn traktatie.” Het leek een oprecht aanbod, een kans om te vieren en dichter bij elkaar te komen. Wat ik echter niet wist, was dat deze elegante uitnodiging een zorgvuldig gepland complot was om mij publiekelijk te vernederen.
Uitnodiging
Toen ik bij het restaurant aankwam, voelde ik me meteen buiten mijn element. Het was het type restaurant waar de prijzen niet op het menu staan, een teken van exclusiviteit en een onbetaalbare ervaring. De maître d’ keek me onderzoekend aan, duidelijk niet onder de indruk van mijn eenvoudige kleding. Ondanks mijn ongemak zette ik door, vastbesloten om de avond positief te beleven.
Veronica leidde ons naar een prachtige tafel bij het raam, met een adembenemend uitzicht op de skyline van de stad. Ze begon ons gesprek met vragen over mijn pensioen, en ik merkte dat ik mijn servet nerveus in mijn handen draaide. Dit was niet mijn wereld, maar ik was vastbesloten om het beste ervan te maken.
Vergissing
De sfeer leek aanvankelijk gezellig. We spraken over onze families, mijn lange carrière in het onderwijs, en haar veeleisende werk als advocaat. Voor een moment leek het alsof we echt contact maakten. Maar dit gevoel was van korte duur. Toen de ober arriveerde om onze bestelling op te nemen, merkte ik dat Veronica geen blik wierp op het menu. “Het gebruikelijke,” zei ze achteloos, terwijl ze mijn keuze voor de kip zonder meer accepteerde.
Terwijl de avond vorderde, voelde ik een groeiend ongemak in mijn maag, een voorgevoel dat iets niet klopte. Veronica verontschuldigde zich uiteindelijk en ging naar het damestoilet, maar keerde niet terug. Minuten werden kwartieren, en mijn ongemak veranderde in paniek toen de ober me de rekening presenteerde: $5.375. Mijn hart zonk. Dit was duidelijk haar plan geweest: mij publiekelijk vernederen door me met een gigantische rekening te laten zitten.
In dat moment van schok en wanhoop realiseerde ik me dat ik iets moest doen. Ik moest een manier vinden om haar een les te leren die ze nooit zou vergeten. Toen ik mijn creditcard overhandigde, wist ik dat dit nog maar het begin was van mijn plan om wraak te nemen.
Wraak
De volgende ochtend begon mijn vastberadenheid vorm te krijgen. Ik belde mijn oude vriendin Carla, een vrouw met een ondeugend gevoel voor humor en eigenaar van een schoonmaakbedrijf. Carla en ik hadden al talloze keren samen gelachen en plannen gesmeed, en deze situatie was geen uitzondering. “Carla,” begon ik, “ik heb een gunst nodig. Hoe zou je het vinden om het grootste huis van de stad schoon te maken?”
Carla lachte verrast, maar ze kende me goed genoeg om te weten dat ik een plan had. Toen ik haar mijn idee uitlegde, was ze meteen enthousiast. We zouden Veronica’s huis grondig schoonmaken, maar met een paar speciale toevoegingen die haar eraan zouden herinneren dat respect een wederzijds begrip is.
Mijn volgende telefoontje was naar Charmaine, een advocaat en een oude vriend van onze boekenclub. Sinds ik haar dochter had geholpen met haar Engelse examens, was Charmaine altijd bereid geweest om mij te helpen. “Charmaine, hoeveel zou het kosten om iemand aan te klagen wegens emotioneel leed?” vroeg ik haar. Ze lachte verbaasd, maar ik legde uit dat ik geen echte rechtszaak wilde. Ik wilde gewoon iemand bang maken, en Charmaine was meer dan bereid om mee te werken.
Confrontatie
Met mijn plan in werking gezet, nodigde ik Veronica een week later uit voor thee. Ze had geen idee wat haar te wachten stond en arriveerde met haar gebruikelijke zelfverzekerdheid. Terwijl ze aan mijn keukentafel zat, gaf ik haar een envelop met de juridische documenten. Haar uitdrukking veranderde snel van zelfvoldaan naar geschokt.
“Je… klaagt me aan?” stamelde ze. Ik legde haar mijn drie voorwaarden uit: publiekelijk excuses maken, de schuld en mijn juridische kosten terugbetalen, en mij respecteren. Haar aanvankelijke verzet smolt weg toen ze besefte dat ik het meende. Veronica’s excuses gingen viraal op sociale media, wat zowel haar reputatie als haar trots raakte. Kort daarna ontving ik $5.500 op mijn bankrekening, en Carla’s schoonmaakteam ging aan de slag in Veronica’s huis. Ze lieten het huis smetteloos achter, maar met een klein ingepakt cadeautje in de slaapkamer: een lijst met alle beledigingen en sarcastische opmerkingen die Veronica ooit tegen mij had gemaakt, vergezeld van een boodschap: “Een leeg canvas voor een nieuw begin. Laten we elkaar voortaan beter behandelen.”
Nieuw Begin
De transformatie was onverwacht en indrukwekkend. Veronica belde me diezelfde dag, en tot mijn verbazing was ze oprecht berouwvol. We spraken af om opnieuw te beginnen, en vanaf dat moment veranderde alles. Ze begon vaker contact met me op te nemen, om advies te vragen en zelfs om hulp bij het organiseren van Michaels verrassingsverjaardag. Dit was een vrouw die ik nauwelijks herkende, iemand die respect en waardering toonde die ik nooit eerder van haar had gezien.
Tijdens een van onze ontmoetingen, terwijl we de voorbereidingen voor het feest doornamen, brak Veronica abrupt het gesprek af. “Weet je, ik heb je nooit echt bedankt,” zei ze. Geschrokken keek ik op. “Waarvoor?” Ze antwoordde en strekte haar hand uit om de mijne te omhelzen: “Voor het geven van een les die ik nooit zal vergeten. Je bent stoerder dan je eruitziet, Ruth.”
Ik grinnikte en antwoordde: “Nou, ik heb veertig jaar lang met middelbare scholieren ruzie gehad.” We lachten samen, en voor het eerst voelde ik een oprechte band tussen ons.
Belangrijkste Lessen
Respect Verdienen
Zelfs na mijn pensioen bleek dat respect niet alleen in het klaslokaal wordt verdiend maar ook in persoonlijke relaties. Het is belangrijk om grenzen te stellen en ervoor te zorgen dat anderen die respecteren.
Sta voor Jezelf Op
Het is cruciaal om voor jezelf op te komen, zelfs als de situatie intimiderend is. Door dit te doen, bescherm je niet alleen je eigen waardigheid, maar dwing je ook respect af.
Vergeven en Vergeten
Een nieuwe start is mogelijk als beide partijen bereid zijn te veranderen en respect te tonen. Dit vereist echter eerlijkheid, communicatie en bereidheid om oude wonden te helen.
Liefdevol Lesgeven
Soms is een harde les nodig om respect en begrip te kweken. Als leraar heb ik geleerd dat geduld en vasthoudendheid essentieel zijn, zowel in het klaslokaal als in het leven.
Deze ervaring heeft niet alleen mijn relatie met Veronica verbeterd, maar ook een blijvende indruk achtergelaten over de kracht van vastberadenheid en het belang van wederzijds respect. Wat zou jij doen in zo’n situatie?
-
Viraal4 maanden geleden
Mart Hoogkamer gesloopt door eerste nachten met baby: ´Ik kan het nu al niet meer aan´
-
Viraal11 maanden geleden
Hardnekkige gerucht blijkt tóch waar: ‘Dit heeft Marco Borsato allemaal met Maan gedaan!’
-
Viraal9 maanden geleden
Graatmagere Mark Gillis laat zien hoe dun hij nu is: ”Had niemand verwacht”
-
Viraal5 maanden geleden
Zangeres Maan laat op podium zien wat ze in huis heeft tijdens optreden. Daar kunnen de mannen wel van genieten
-
Viraal4 maanden geleden
Oma doet alsof ze doof is om ons alle te testen
-
Viraal5 maanden geleden
Annechien Steenhuizen plots verdwenen van tv – Speelt er meer in haar leven? Verschrikkelijke reden onthuld!
-
Viraal3 maanden geleden
Kim Feenstra in tranen: ‘Ze kunnen me niet zeggen hoeveel tijd we nog hebben…’
-
Viraal4 maanden geleden
Annechien Steenhuizen plots verdwenen van tv – Speelt er meer in haar leven? Verschrikkelijke reden onthuld!